Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wat bezielt een 25-jarige, blanke Canadese jongen uit de gegoede middenklasse om ouderwetse rhythm & blues te spelen? Simpel: in 1995 ziet hij B.B. King in levende lijve optreden. De drummende puber hangt ter plekke zijn stokken aan de wilgen om zich vol overgave op de elektrische gitaar te storten*. Slechts vijf jaar later ziet zijn debuut Defibrillatin’ het levenslicht.
Inmiddels is de immer goedlachse JW-Jones aan zijn vierde album toe. Kissing in 29 Days telt maar liefst veertien sympathiek swingende songs, waarvan Jones er zelf elf schreef. Van de drie covers springt ‘Hallelujah I Love Her So’ van Ray Charles het meest in het oor.
Jump blues, juke joint blues, rhythm & blues – alle lekker ouderwetse varianten passeren de revue. The JW-Jones Blues Band wordt zeventig minuten lang terzijde gestaan door de zes toeteraars van The Wind-Chill Factor Horns en het moet gezegd: ze stelen niet alleen de show, ze redden de boel zo’n beetje.
JW-Jones mag dan een bovengemiddeld begenadigd gitarist zijn, met zijn vlakke stemgeluid breekt hij bepaald geen potten. Een soul man pur sang is hij allerminst en de blues heeft hij nog nooit tot op het bot gevoeld. Zijn losse, jazzy snarenwerk past prima in het plaatje, maar op meer dan epigonistisch eerbetoon valt deze redder van de Canadese blues nergens te betrappen. Met Kissing in 29 Days vist hij in dezelfde vijver als Brian Setzer en zijn Orchestra en daar heeft hij de komende jaren nog een zware dobber aan!
* N.B.: Andere bronnen maken melding van ene Tony D, een gitarist uit Ottawa, die verantwoordelijk zou zijn voor Jones’ radicale switch. Hoe dan ook, die elektrische gitaar was een cadeautje van zijn opa en oma.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-jw-jones-blues-band/kissing-in-29-days/12817/
Meer The JW-Jones Blues Band op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-jw-jones-blues-band
Deel dit artikel: