Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
The Icarus Line maakte op debuutalbum Mono indruk met een ADHD-mix van Black Flag, The Stooges en At the Drive-in. Een voorliefde voor noise, feedback en het slopen van zowel het instrumentarium als een idee van gepolijst geluid maken The Icarus Line tot een overrompelende act.
The Icarus Line heeft al tig personeelwissels doorgemaakt, maar het verlies van gitarist Aaron North aan de Nine Inch Nails-liveband trekt blijkens Black Lives at the Golden Coast een zware wissel op het bandgeluid. Vangt Penance Soiree bij vlagen nog op briljante manier psychedelica, onweerstaanbare grooves en ziedende furie in één stuiterend, noisy moment; de nieuwe plaat trekt vooral de druggy lijn door. Exit: volslagen waanzin.
Agropunk is waar The Icarus Line op zijn best was; de zompige moerassen waar Black Rebel Motorcycle Club zich ophoudt wasemen momenteel een stank van middelmatigheid. En dat is een woord dat je gedacht had nooit te hoeven gebruiken voor deze LA-punkers. Waar ‘Gets Paid’ een slappe variant op het slepende Dandy Warholsidioom vormt en ‘Victory Garden’ puur U2-diefstal is, blijkt The Icarus Line niet alleen van het pad geraakt en midden in onbestemd terrein terecht gekomen te zijn. En passant heeft de groep de weg kwijt gespeeld.
Langs The Jesus and Mary Chain, Led Zeppelin en Echo & the Bunnymen put The Icarus Line uit een voor deze band nieuw vat. Schurend, rammelend en een tikkeltje noisy is The Icarus Line nog steeds, maar de zwalpende postpunk met zowaar popappeal waaiert, verloren in dikke wietdampen, teveel richting nu eens Ash, dan Primal Scream om indruk te kunnen maken.
De nieuwe weg van The Icarus Line laat zich kennen al een trip down memory lane waarmee het goed popquizen is, maar waarin nauwelijks eigen gezicht of focus te ontwaren valt. Het ooit vlijmscherpe en uitdagende The Icarus Line wacht anno 2007 dan ook weinig meer dan een kleurloze voorprogrammaplek voor het al jaren niet meer relevante The Lemonheads. Twee bands die het moeten hebben van terugkijken naar vervlogen tijden; twee bands die de hoogtijdagen duidelijk ver achter zich hebben liggen. En zo valt The Icarus Line van de voorhoede naar de onderklasse van de grijze middenmoot.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-icarus-line/black-lives-at-the-golden-coast/15667/
Meer The Icarus Line op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-icarus-line
Deel dit artikel: