http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Hunches | Exit Dreams

Catharsis volbracht.
CD, In The Red/Konkurrent

Tekst: Thijs Gouwerok

Publicatiedatum: 04 april 2009

Stel je The Velvet Underground, Birthday Party, The Jesus and Mary Chain en Cheater Slicks eens voor als vier paaltjes. Met prikkeldraad eromheen. Beter nog, schrikdraad. Op een vuilnisbelt. Die tevens dienst doet als hondenuitlaatplaats. Het dondert en het bliksemt. Gelukt? Dan heb je nu een aardig beeld van het speelterrein van The Hunches, een baldadig arty garagetrashkwartet uit Portland dat met Exit Dreams een monument poogt op te richten voor zijn eigen korte maar ongemeen heftige carrière.

Naar verluidt is dit reeds in 2007 opgenomen derde album namelijk de zwanenzang van de band, en dat is erg spijtig. Met name voorganger Hobo Sunrise was een glorieuze homp niet-aflatende hoofdpijnmuziek van het goede soort, die inmiddels, een half decennium later, semilegendarische status heeft verkregen onder aficionados. Dit niet in het minst door de alles-naar-de-klote optredens die de band destijds ook in Nederland op de planken legde.

Op aspirientjes kan deze keer enigszins bespaard worden, want er wordt wat vaker dan voorheen gas teruggenomen. Er vallen zelfs heuse slacker indierockinvloeden te noteren in 'From This Window' en 'Not Invited', dat veelzeggend eindigt in geweerschoten. De plaat krijgt er een mooi leeggespeeld en opgebrand aura door.

Toch is catharis-door-teringherrie nog steeds de hoofdzaak en dus verkeren stembanden, gitaarsnaren en drumstokken ook op Exit Dreams weer het grootste deel van de tijd in de bekende wurggreep. Voor prijsnummer 'Pinwheel Spins' lijkt de gitarist (of bassiste, wie het weet mag het zeggen) het 'instortend flatgebouw'-pedaaltje van Part Chimp te hebben geleend en in het passend getitelde 'Ate My Teeth' piepknort er een freejazzsaxofoon mee die eigenlijk nauwelijks opvalt in het snerpend harde geheel.

Ook The Hunches' laatste wapenfeit is dus weer een in meerdere opzichten machtig album, dat behoorlijk zwaar op de maag kan vallen (tanden: níét licht verteerbaar). In die zin is het misschien ook niet zo gek dat ze er nu al het bijltje bij neergooien. De cultreputatie zal, zoals dat gaat met dode bandjes, de komende jaren toch alleen maar groeien. Ze hebben het verdiend.