Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
En daar sta ik dan met het plaatje van The Horns of Happiness in mijn handen. Een blik op het hoesje leert me dat het is uitgebracht op Secretly Canadian en daar hebben ze een interessante kijk op muziek. Dat belooft dus wat.
Maar na een paar liedjes ben ik behoorlijk in verwarring. Wat moet ik hier in godsnaam mee aan? A Sea as a Shore is een van de vreemdste plaatjes die ik in tijden heb gehoord. Eén ding is me wel duidelijk: Aaron Deer, de man achter de muziek, heeft ongetwijfeld ADHD. De muziek doet vermoeden dat hij in recordtempo door verschillende platencollecties is heengezapt en alles wat hij heeft gehoord op dit ene plaatje heeft willen betrekken. A Sea as a Shore staat vol met absurde wendingen, vervormde gitaarpartijen, pomporgeltjes en pianogepingel. Het ene moment luister je naar de aanzet van wat een prachtig popliedje in de traditie van Elliott Smith zou kunnen zijn, en een paar tellen later hoor je een jazzy saxofoon. Even later hoor je een banjo en wordt er wat ondefinieerbaars geloopt.
Niet dat dit een slecht plaatje is, overigens. Eigenlijk is het best verfrissend om weer eens iets te horen waarbij je je afvraagt wat er in godsnaam de bedoeling van kan zijn. En na een paar draaibeurten (ik schat dat je er zo'n vijftig nodig hebt), klinkt het best leuk. Maar nog steeds vreemd.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-horns-of-happiness/a-sea-as-a-shore/6446/
Meer The Horns Of Happiness op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-horns-of-happiness
Deel dit artikel: