Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een overstuurde saxofoon, een enorme hoeveelheid galm, een willekeurig drumgeroffel en een onheilspellende gitaaraanslag in staccato opener For the Seasons. Welkom in de wondere wereld van The Gris Gris, expert in sixties psychedelica, overgebleven restjes nuggets en afwisselend dromerige en gevaarlijk klinkende sferen. Albumopener ‘Ecks Em Eye’ klinkt als een vertraagde versie van The Electric Prunes-klassieker ‘I Had Too Much to Dream Last Night’, het dreinerige ‘Cuerpos Haran Amor Extrano’ kruipt stiekem onder je huid, terwijl ‘Down with Jesus’ klinkt als een gezellige rondedans om het kampvuur. Al mondt dat laatste nummer uit in een wild, spookachtig voodoo-ritueel, zoals wel vaker het geval is. Laat de band van Greg Ashley en zijn maten daar nu net naar zijn vernoemd.
Net als op de titelloze voorganger zijn ze op zoek naar het experiment, graven ze diep in de muziekhistorie en komen ze boven als volleerde, psychedelische garage-rockband uit de jaren ’60. Maar ook als traag voortkabbelende drone-freaks, als losgeslagen hippies die te lang in een trip zijn blijven hangen, als jeugdige snotneuzen die verder willen kijken dan The Beatles, als shoegazers die hun veters nog steeds niet kunnen strikken, als Echo & the Bunnymen die geen popliedjes kunnen en willen schrijven, als een souvenir uit een ver verleden dat het zelfs nu nog goed doet, zij het bij een klein publiek. The Gris Gris was al niet van deze tijd en zal dat ook nooit worden, zo blijkt na beluistering van For the Season. Je had erbij moeten zijn, zeggen ze dan. The Gris Gris bewijst dat het nog niet te laat is.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-gris-gris/for-the-season/11122/
Meer The Gris Gris op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-gris-gris
Deel dit artikel: