Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"Let's strap on a bomb and blow ourselves to heaven. I had a dream the other night. It didn't come true." Het zijn woorden die je vandaag de dag niet gemakkelijk in de mond neemt. Ook niet als je de zanger bent van een blanke rockgroep uit Manchester, die net komt kijken.
Nu heeft Manchester wel vaker bands voortgebracht die verder gingen dan de hela hola-bandjes uit Londen, of waar ze ook vandaan kwamen. Het vereist dan ook enig doorzettingsvermogen om te kunnen delen in de schoonheid van het debuutalbum van The Gilded Palace of Sin, verschenen op het label van ex-Bad Seed Barry Adamson.
Laten we wel wezen: een band die zich vernoemd heeft naar de mooiste plaat die Gram Parsons ooit gemaakt heeft (met The Flying Burrito Brothers), dat schept verplichtingen. Dat het hier geen Cosmic American Music betreft, wordt echter al aan het eind van het eerste nummer duidelijk. Het vergulde paleis is hier geen toevluchtsoord voor heimelijke pleziertjes, maar een kille plek, waar geen liefde bloeit, geen haat zelfs.
Het laatste nummer van kant één, 'There Is No Evil, There Is No Good', laat elke hoop varen. De muziek is uitgekleed tot op het bot, er is geen melodie meer over. Instrumenten worden op onorthodoxe wijze bespeeld en het gevoel van melancholie, dat in de eerste nummers nog overheerste, maakt nu plaats voor dat moment waarop de tandarts zegt: "Even volhouden nog, het is bijna gedaan."
Pijn. In dit ene woord is het gevoel dat You Break Our Hearts and We'll Tear Yours Out oproept het beste samen te vatten. Beluistering ervan is dan ook geen onverdeeld genoegen, maar is het leven dat wel?
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-gilded-palace-of-sin/you-break-our-hearts-we-ll-tear-yours-out/19562/
Meer The Gilded Palace Of Sin op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-gilded-palace-of-sin
Deel dit artikel: