• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Fucking Champs | Greatest Hits

Mijlenver over de grens tussen kitsch en goede smaak.
CD, Matador/V2

Tekst: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 14 december 2003

The Nation Of Ulysses kent vreemde afstammelingen. Zanger Ian Svenonius richtte in 1995 met Steve Gamboa en James Canty het extravagante The Make Up en bestookte daarmee zijn publiek met in gospel gedrenkte waanzin. Gitarist Tim Green ging een andere weg uit doch maakt met The Fucking Champs niet minder merkwaardige muziek.

De eerste maal dat The Fucking Champs mijn aandacht trokken, was ten tijde van de EP Double Exposure waarop ze met Trans Am samenwerkten. Het project droeg dan ook de naam TransChamps. Op die plaat ben je getuige van catchy, vaak naar FM-rock neigende, gitaarpartijen waarop melodieuze zanglijnen geënt zijn. En dat klonk best wel. Nu wordt het duidelijk wat de specifieke inbreng van beide partijen is. Trans Am, die over de jaren heen bewezen meester te zijn in eender welke retrostijl, stond in grote mate in voor het bevreemdende sci-fi effect en The Fucking Champs voegden gewoon hun muziek toe: een bombastische en melodieuze combinatie van 70’s metal-riffs en solo’s. Op Greatest Hits, een verzameling van nummers uit hun platen I, II, III, IV en V (uit de periode 1996-2002), zoemen hun hoogtepunten drie kwartier lang uit de boxen. Als er al een grens te trekken valt tussen muziek en kitsch dan zit The Fucking Champs er mijlenver over.

The Fucking Champs tellen drie personeelsleden, twee zijn uitgerust met een Les Paul gitaar en Marshall versterker en verder is er een drummer. Het zooitje ongeregeld maakt gitaargedreven instrumentale muziek (waar Tim Green sporadisch doorheen zingt). Een beetje zoals The Oxes dus maar ook al is het uitgangspunt hetzelfde, bij The Fucking Champs klinkt het allemaal meer gepolijst en zijn tempowisselingen en agressie achterwege gelaten.

Oude hardrock soli, glamrock en AC/DC-riffs worden op een hoop gegooid en overgoten met een ongezonde dosis Spinal Tap. Verder krijgen de nummers klinkende titels mee als ‘Crummy Lovers Die in The Grave‘ of ‘Thor is Like Immortal’. En als de heren zich aan een J.S. Bach-interpretatie wagen (‘Air on a G-String’) is het hek helemaal van de dam. “Total Music” noemen ze het zelf.

Als u niet vies bent van de begrippen “parodie” en “slapstick” moet u The Fucking Champs echt eens proberen doch tracht het een beetje te doseren. Ook u zou binnenkort wel eens als een bezetene voor de spiegel luchtgitaar kunnen staan te spelen.

http://www.kindamuzik.net/recensie/the-fucking-champs/greatest-hits/4789/
Meer The Fucking Champs op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-fucking-champs