http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Frames | Burn the Maps

Groot gebaar vol variatie brengt Ieren eindelijk succes.
CD, Anti/Epitaph

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 17 maart 2005

De Ieren van The Frames timmeren al meer dan tien jaar aan een weg die nergens naartoe dreigde te leiden. Tot For the Birds de band een duwtje in de rug gaf. Een grote sprong voorwaarts leek in de lucht te hangen. En kwam in de vorm van Burn the Maps. De VPRO sprong er bovenop en kwam met een prachtdocumentaire, de Paradiso stond afgeladen vol. The Frames lijken de wind eindelijk mee te hebben en spelen dus op Pinkpop.

Gezien Burn the Maps is die festivalplaats wel logisch, op een bepaalde manier. Want weg is het Will Oldham- en Nick Drake-gevoel van de voorganger. The Frames gaan vooral voor een rocksound die luisteraars van post-Pumpkinsadepten tot U2-stadionliefhebbers en ook oude dEUS-aanhangers aanspreekt. Een gelaagd, groots geluid. Een pamflet bijna, dat van een verweesd muurbloempje aan de rand van de vloer een paaldansende vamp gemaakt lijkt te hebben.

The Frames leven muziek, met elke ademtocht. Die passie adem je in met elke seconde van Burn the Maps. Van akoestische emo naar experiment met electronica en pompende rocktracks. Elke gemoedstoestand wordt voorzien van een soundtrack. Een geluidsspoor des levens, als het ware.

Muziek maken om te overleven, kent bij The Frames twee gezichten; het frêle, overwegend kalme For the Birds en het grote gebaar vol branie en lef dat Burn the Maps heet. Yin en Yang in balans leveren voorspoed op. The Frames lijken dat nu eindelijk te mogen proeven. Gepassioneerde eerlijkheid duurt dus toch het langst.