Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vroege vogels en muzikanten kennen het wel: op festivals en andere plaatsen zonder vast P.A.-systeem draaien geluidsmannen vaak van die onbestemde, kleurloze spierballenmuziek om de installatie te testen. Je hebt geen idee welke band het is en je hebt ook weinig behoefte het te weten te komen, maar het klinkt verder prima en er zit altijd een goeie bas in. Voortaan weet je dat het best eens een cd van The Dunes kan zijn.
"Waarom zou je een nieuw album opnemen als je er al een hebt?", zullen ze gedacht hebben. De Canadezen hebben dus hun drie jaar oude album Socializing w/Life door de masteringmangel gedraaid en opnieuw uitgebracht. Het resultaat is een degelijk klinkend rockalbum, waar geluidstechnisch weinig op aan te merken valt. Muzikale spanning gaan The Dunes echter te allen tijde uit de weg.
De band leunt lichtjes tegen de oude Seattle-sound, maar blijft verder keurig in het midden van de weg. Een zwaar scheurende gitaar wordt in het volgende coupletje gecompenseerd door een akoestische, de lange uithalen van het type 'yeah' hebben een fluisterende tegenhanger en ballads en uptempo rockers worden netjes afgewisseld. Het poldermodel lijkt op bijna elke song toegepast.
Toch steekt een enkel nummer op Socializing w/Life zijn kop voorzichtig boven het maaiveld. De chromatisch aflopende riff in 'Calling All Cars' geeft de band bijvoorbeeld enig krediet, en 'Now' heeft net genoeg snelheid en afwisseling om de aandacht vast te houden. Verder blinkt de band uit in het betreden van platgetreden rockpaden, met voorspelbare akkoordenschema's en obligate zanglijnen en solo's.
Wie van Top 40-muziek houdt en nog een rockalbum zoekt, valt zich geen breuk aan deze cd. Anderen kijken beter even verder.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-dunes/socializing-w-life/16403/
Meer The Dunes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-dunes
Deel dit artikel: