Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Bepaalde artiesten willen zo ontzettend graag op hun voorbeelden lijken, dat het aanhoren van het resultaat een bedenkelijke beproeving is. Het Londense The Draytones is zo'n bandje. Vanaf de eerste tel ademt het complete album Beatles, dan weer Kinks, dan weer Beatles en dan weer Kinks.
De heren moeten vroeger met een oude Rickenbacker en een haarborstel heel wat uurtjes voor de spiegel hebben doorgebracht. Cd's waren uit den boze, albums van de oude helden werden louter op vinyl beluisterd. Dan neemt men dezelfde looks als de voorbeelden, wat oude versterkers en een producer die je zo gek krijgt de zang af te stellen alsof je als Paul McCartney of Ray Davies klinkt. Teken vervolgens bij een label dat '1965' heet. En klaar is Kees voor de grote imitatieshow.
Inderdaad imitatie. Bij benadering van de helden komt het niet. The Draytones willen vast en zeker heel graag en zijn geinig om even te horen, maar worden al snel ontzettend saai.
Daarnaast zijn er talloze bandjes die een dergelijk geluid proberen te creëren en bij een gebrek aan écht sterke nummers laat deze Engels/Argentijnse groep je met niet meer dan een flauwe glimlach op je gezicht achter. Als na het eten van een ogenschijnlijk perfect stukje Zuid-Amerikaans vlees dat door de slapende kok in de plaatselijke pub om zeep is geholpen.
Dat doet je afvragen wie er nou op deze plaat zit te wachten. De oude garde is tevreden met hun voorbeelden, de jonge met de talloze andere Britse bands die een stuk spannender klinken dan deze lads. Leuke poging. Maar absoluut geen retro ten top, maar helaas behoorlijk eroverheen. Als tribute-band maken ze misschien meer kans op succes. Laten liggen die plaat.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-draytones/up-in-my-head/17569/
Meer The Draytones op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-draytones
Deel dit artikel: