Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Nerdrock. Het is een term die vaak toebedeeld wordt door journalisten aan muziek die wat onhandige, eenzame en zoekende figuren beschrijft. En die gemaakt wordt door artiesten die veelal gretig gebruik maken van ironie. Bij dit plaatje doet Roy Santiago zelf al de aankondiging dat het loserliedjes betreffen. Vol melancholie, bitterzoetigheid en etterende ellende.
Op de EP van Santiago's project The Doo Run Run zijn het vooral dramatische figuren, outsiders, die de wereld om hen heen beschouwen. Lieden die zich miserabel misplaatst voelen. Het is droefsnoeterij in een omgeving vol ogenschijnlijke opgewektheid, zoals de treurniswekkende vrolijkheid van het zwembad op de hoes. Waar niets anders past dan slechts ingetogen slikken en hoopvol doorbijten.
De vijf liedjes op de EP hebben vooral tot effect dat de hoofdpersonen in zichzelf gekeerd raken. In een toestand waar ze in gepeins vervallen over hoe het toch zou zijn om anders te zijn. Of op zijn minst geaccepteerd en gerespecteerd te worden om hoe jij bent. Dit alles wordt gegoten in een lo-fisausje. Toch klinkt het plaatje bij vlagen zelfs ietwat zomers en poppy. Zoals ook een band als Fountains of Wayne of Pavement die schijnbaar tegenstrijdige combinatie tussen pop en peinzen regelmatig knipogend weet te maken. En zoals Santiago onder eigen naam ook al bewezen heeft een fijn popgevoel te hebben.
Op zijn donkerst en meest bedachtzaam klinkt de Nijmegenaar in het voorlaatste nummer 'Lesbian Digest'. De moraal van dit knappe vijftal lijkt te draaien om incasseren, accepteren. Om vervolgens stiekem toch hoopvol van de waterkant weg te lopen. In preparatie om het juk van de loser af te werpen en op het punt de trots om anders te durven zijn dan de eenheidsworsten bloot te geven. Maar nog niet helemaal.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-doo-run-run/no-2/23159/
Meer The Doo Run Run op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-doo-run-run
Deel dit artikel: