Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Veertien kristalheldere popliedjes in iets meer dan een half uurtje en allemaal handgemaakt. Bloedjemooie zitten ertussen, van die schoonheden die ’s avonds laat niet alleen over straat kunnen. Hun geestelijke vaders zouden voorpaginanieuws zijn als ze niet zulke vriendelijke nerds zijn, wier behendig geconstrueerde onnozelheid nog het meest in het oog springt.
De oude Elvis Costello is het duidelijkste referentiepunt totdat track zes, ‘Jumper’, inzet. Dan switchen The Donuts naar The Only Ones, één van de lekkerste Britse bandjes ooit en velen malen leuker dan alle new wave die nu gerecycled wordt. ‘Nice to You’ is een adembenemend staaltje gas terug nemen, met meerstemmige koortjes, een melancholiek gitaarsolootje en een strekking zo ontroerend dat het liedje je zo in de armen van je ex terugdrijft. Alles is vergeten en vergeven, voor de tweeëneenhalve minuut dat het duurt.
Buckley – een titel die weinig met pa of zoon van doen lijkt te hebben – bevat nog een lekker countryhoempadeuntje, nummers met blazers, pedal steel en elektrisch versterkte mondharmonica. Hoe de bleekneuzen hun liedjes ook inkleuren, hun snuggere vakmanschap overstijgt alle ideetjes. Buckley is een liefdesverklaring aan de popmuziek zelf. Het leven is wél leuk.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-donuts/buckley/9447/
Meer The Donuts op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-donuts
Deel dit artikel: