• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Dead Weather | Sea of Cowards

Het beste werk dat Jack White in jaren heeft afgeleverd.
CD, Third Man/Warner

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 24 juni 2010

Jack White is niet alleen uiterst gecharmeerd van de muziek uit de jaren zestig en zeventig, hij houdt er ook het werktempo uit die tijd op na. Nog geen jaar nadat zijn nieuwe supergroep The Dead Weather debuteerde met Horehound is er nu al opvolger Sea of Cowards. Misschien is dat werktempo ook wel om iets recht te zetten, want Horehound maakt de verwachtingen niet echt waar.

Sea of Cowards is andere koek. Het is het beste werk dat White in jaren heeft afgeleverd. Het is een bad trip in het hart van de broeierige duisternis van de psychedelische hardrock langs de herkenningspunten Jimi Hendrix, Jefferson Airplane, Black Sabbath en uiteraard (het blijft een Jack Whiteproject) Led Zeppelin. Met dank ook aan het andere prominente groepslid, The Killszangeres Alison 'VV' Mosshart, die uiterst bleekjes was op Horehound, maar hier weer in haar bekende volledige voodoopriesteresornaat terug is. Op het meesterlijke 'The Difference between Us' zingt ze over rechtstreeks van Black Sabbaths Sabbath Bloody Sabbath getrokken synthesizers het motto van de plaat: "Let's go walk to the border / Let's go walk along the edge." Het volgende nummer laat nog minder aan de verbeelding over; het is simpelweg getiteld 'I'm Mad'.

Het andere albumhoogtepunt is 'Gasoline', een track vol stotterende basgitaren en orgels die auditie doen voor The Addams Family, White's instant herkenbare "hoe krijgt-ie het zo rommelig?" gitaarstijl en Mosshart die meedeelt dat "To be afraid is a luxury" voordat ze haar beste banshee-imitatie doet.

De rest van de plaat is maar net iets minder en van hetzelfde laken een pak: de bezeten voordracht van Mosshart die ergens uit een dichte mist van sigarettenrook komt, terwijl White en zijn medemuzikanten Dean Fertita en Jack Lawrence kijken hoe overstuurd ze deze gitaar en dit keyboard nu eens kunnen krijgen. Ondertussen zorgen ze er echter wel voor dat ze alles bij elkaar houden met de smerigste, door Aleister Crowley goedgekeurde bluesgrooves die ze konden verzinnen. Sea of Cowards klinkt kortom als een cocktail van maagdenbloed, lsd, afgewerkte motorolie uit een '71 Dodge Charger en zelfgestookte whisky. Serveren met een parasolletje.

http://www.kindamuzik.net/recensie/the-dead-weather/sea-of-cowards/20348/
Meer The Dead Weather op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-dead-weather