Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
The Dead Weather lijkt zo veelbelovend. Jack White betreedt de duivelse paden van de vroege Nick Cave en The Gun Club. Denk whiskey, denk seks, denk blues met een grote B. En je krijgt niet alleen een drummende Jack White, maar ook Dean Fertita van Queens of the Stone Age, Jack Lawrence van The Raconteurs en The Kills-zangeres Alison Mosshart. Dat kan niet mis gaan, zou je denken. Maar dat gaat het wel.
Natuurlijk ronken de gitaren lekker, kan Jack White's drumspel er zo ongeveer mee door en klinkt Mosshart weer zo zinnenprikkelend dat je denkt dat ze betast werd tijdens het zingen. Leuk tot dusver, maar de som der delen blijkt niet half zo sterk. Want buiten het gruizige gitaarwerk en de niet onaangename ritmiek missen de twee belangrijkste ingrediënten die garageblues maken tot wat het is. Uitgewerkte muzikale ideeën en de nodige bezieling zijn nagenoeg afwezig.
Zonder die twee ingrediënten blijft er heel weinig over. De meeste nummer gaan nergens heen en verzanden in schreeuwerig gedreutel. Opener '60 Feet Tall' is op zijn best een saai bluesje en nummers als 'So Far from Your Weapon' en 'Rocking Horse' bestaan uit niet meer dan inwisselbare riffjes. Het door een orgeltje voortgeduwde 'I Cut Like a Buffalo' doorstaat de schifting en is één van de weinige lichtpuntjes.
Afzonderlijk heeft elke meespelende muzikant laten zien het nodige te kunnen, maar hier blijkt daar vrij weinig van. Als kwartet geven ze blijk van een vervelend gebrek aan goede ideeën en een even storend gebrek aan passie en inleving. Horehound klinkt, op zijn best, als een weinig geïnspireerde oefensessie.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-dead-weather/horehound/18902/
Meer The Dead Weather op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-dead-weather
Deel dit artikel: