Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Voor iedereen die houdt van noiseterreur veroorzaakt door ontstemde gitaren of zenuwslopend elektronicagebruik, is het Nieuw-Zeelandse The Dead C sinds 1986 een ijkpunt. Het trio is afkomstig uit Dunedin, een op de Zuidpool uitkijkende studentenstad met een levendige, begin jaren negentig voor even hippe muziekscene.
Handelsmerken van The Dead C zijn lofigitaarsoundscapes en het zoeken naar avontuur door te improviseren. Op hun eenendertigste (!) release Patience is dit niet anders. Zij het dat er niet wordt gezongen en dat ze, voor hun doen, aardig wat structuur in de chaos aanbrengen. Robbie Yeats drumt machinaal en onverstoorbaar. Gitaristen Bruce Russel en Michael Morley metselen de muur van drones, feedbacklagen en gitaaraanslagen vakkundig en steen voor steen aaneen.
Zo wordt in 'Empire' iets wat op een repetitieve, metalachtige riff lijkt uitgewerkt tot een drone die klinkt als het onheilspellend luiden van kerkklokken. 'South' klinkt als het gevecht tussen het geluid van een haperende boormachine en uitermate stroperige drones. Waarbij de laatste op punten wint. Het nummer toont aan waarom sunn 0))) naar verluidt graag naar de muziek van The Dead C luistert. Net als Thurston Moore van Sonic Youth.
Ondanks de aanwezigheid van meer structuur in hun tergende muziek, is The Dead C nog steeds het meest geschikt voor mensen met een sterke maag. Wie zich volledig wil overgeven aan Patience, heeft een mooi, spacey avontuur voor de boeg.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-dead-c/patience/21105/
Meer The Dead C. op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-dead-c
Deel dit artikel: