http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Datsuns | Headstunts

B(r)oeiend van begin tot eind.
CD, Cooking Vinyl/V2

Tekst: Niels Steeghs

Publicatiedatum: 09 oktober 2008

Alleen al de bandnaam van The Datsuns geeft prettige, nostalgische gevoelens. Want in de jarig tachtig pronkten veel brave huisvaders op de oprit met een Datsun Sunny. Wie kent 'm nog? Intussen behoort ie al even tot het vierwielige erfgoed. Datzelfde geldt eigenlijk voor de inspiratiebronnen van The Datsuns. Al zijn die nog zeker niet weggeroest en vergeten. Want anno 2008 is retro - nog steeds - aan de orde van de dag.

Ooit werden de Nieuw-Zeelanders nog aangekondigd als waren zij de belichaming van de toekomst van de rockmuziek. Die storm is inmiddels al eventjes geluwd. Maar aangekomen bij album nummer vier is de band nog steeds allesbehalve irrelevant. Mocht je dat toch betwijfelen, luister dan eens naar het enthousiasme waarmee Headstunts (voor de taalfanaten: die plaattitel is een anagram van de bandnaam) begint. Direct al bij opener 'Human Error' gaat de beuk er namelijk lekker in.

Het tempo staat, de dirigenten nemen je mee. En die dirigenten, dat zijn vier kiwi's vol kracht. En met een rauwe passie voor stevige muziek. Jagend, jakkerend en joelend. Met frontman Dolf de Datsun zoals je hem horen wilt: schreeuwend en anders op zijn minst luid boven de gitaren uit roepend. Zoals hij dat bijvoorbeeld doet in 'Cruel Cruel Fate' en het heerlijk pakkende 'Your Bones' .

Opvallend is de aanwezigheid van twee langere nummers tussen het hoofdzakelijk korte en puntige werk op Headstunts. De bijna zes minuten tellende prachtplaat 'Eye of the Needle' en het acht minuten durende 'Somebody Better' klinken namelijk te midden van de knallers (zeker in de eerste minuten) tamelijk ingetogen en psychedelisch, maar daarmee zeker niet minder interessant.

Het zorgt er in elk geval voor dat deze vierde Datsunsplaat van begin tot eind blijft b(r)oeien. Klassiek zoals Led Zeppelin en AC/DC, maar ook weer energiek en garagerockend zoals The White Stripes. Het verleden is in het heden immers weer zo hip. Misschien wel een tikkie cliché, maar o zo lekker. Ook zo benieuwd wanneer de opgepimpte versie van de Datsun Sunny weer in het straatbeeld opduikt?