Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
The Cubical klinkt als een stelletje gore freaks dat feestviert op het graf van Bo Diddley of dat van Captain Beefheart. It Ain't Human, zo heet de tweede plaat van dit bluestuig uit Liverpool, is een behoorlijk goeie titel. De plaat schommelt als een tweederangs pretparkattractie en zal je platenspeler of cd-spelertje kotsmisselijk maken.
Zanger Dan Wilson heeft zo'n typisch britpopkoppie maar zijn stembanden zijn van asfalt en even angstaanjagend als die van Beefheart en Tom Waits. De plaat zet meteen lekker stampend en swampend in en als Wilson zijn eerste regels in de microfoon kotst, kunnen de mietjes onder de luisteraars hun jas pakken.
Die missen dan de bak met soul die de blazers in het openingslied spugen. Er mag ook gedanst worden. Op deze plaat staat bovendien nog wat spul over de liefde – "to the bitter end", dus tot de botten in elkaar zakken – en enkele dronken, folky dingen om op mee te brullen.
Geen schoonheidsprijs voor The Cubical dit jaar en vermoedelijk ook geen notering in de parmantige jaarlijstjes die weldra zullen verschijnen. The Cubical voelt zich lekkerder in een ranzig uithoekje van de rock-'n-roll.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-cubical/it-ain-t-human/22337/
Meer The Cubical op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-cubical
Deel dit artikel: