Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Je zal ze de kost moeten geven, die punkers die zich bekeren tot rustige rootsmuziek. En masse gaan ze aan de folk en country. Sommigen van hen houden een fijn gekarteld randje in hun muziek, dit zijn doorgaans de interessantste figuren. Elliott Brood uit Canada bijvoorbeeld en The Cave Singers uit Seattle in de VS.
The Cave Singers zijn alweer toe aan hun twee elpee na het verscheiden van Pretty Girls Make Grave, een bandje dat in Europa wel wat deed, al was het niet gek veel. The Cave Singers kiezen een andere invalshoek. Uitgekiende en spookachtige indiefolk, die het niet moet hebben van schoonheid en ontroering, maar van duisternis en dreiging.
De plaat dreigt dan ook een keer flink te ontbranden. Dat dit uiteindelijk niet gebeurt, dat de dreiging in de kabbelende liedjes niet overslaat in een Californische bosbrand, is eigenlijk wel jammer. Dat markeert de gelijkmatigheid en misschien ook wel de eenvormigheid van Welcome Joy.
Aan alles voel je, net als bij Elliott Brood, de onderhuidse spanning in de liedjes. 'At the Cut', de derde song, rockt het felst. Daarna helt de boel soms over naar de esoterische kant ('Shrine') of ligt het accent op de liefde voor de natuur ('Hen of the Woods'). Iets meer explosiviteit had de plaat van deze drie oud-(post)punkers goed gedaan.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-cave-singers/welcome-joy/19139/
Meer The Cave Singers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-cave-singers
Deel dit artikel: