Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wie zich vernoemt naar een personage uit een boek van J.D. Salinger kan bij mij weinig kwaad doen. Het blijft dan ook jammer dat Blur op instigatie van de platenmaatschappij zijn oorspronkelijke naam Seymour eraan gaf en dat zo een legioen britpoppers onbekend bleef met het meesterlijke proza van de kluizenaar. Van The Caulfield Sisters hoeven we geen zendelingenwerk te verwachten, maar deze drie dames kunnen zeker uitgroeien tot een cultgroep met loyale aanhang die de bibliotheek op gaat zoeken.
Het trio uit Brooklyn blinkt op Say It with Fire uit in groezelige droomrock. Denk hierbij aan een mix tussen tussen Galaxie 500 en Belly. Aan de intro van opener ‘Phoebe’s Song’ weet je al dat de lengte van 4 minuut 20 te kort is voor het heerlijke zweven waarvoor de drie akkoorden onmiddellijk zorgen. Gelukkig zijn er nog vijf andere nummers die dit effect weten te creëren. Bassiste Mary Guidera en gitariste Cindy Wheeler weten je met een nonchalante en uitdagende voordracht te verleiden, waarbij een hier en daar opduikende accordeon voor een nieuwe soort feedback zorgt. ‘Box of Glass’ is weer lekker trashy zoals Kim Deal in haar goede dagen en het ongecompliceerde ‘Fine’ is hun claim to airplay.
De vorige band van Cindy en Mary, Pee Shy, stierf na vier jaar en twee albums een te vroege dood. Ook die bracht melancholische klanken met de nodige feedback. Nu proberen ze het opnieuw en met een iets grotere popinslag, wat verklaart waarom ze onder meer bij Interpol in het voorprogramma staan. Misschien iets minder makkelijk dan een snelle snack als The Raveonettes, maar de echt coole kids weten beter en gaan voor de haute cuisine in de vorm van deze debuut-EP van The Caulfield Sisters.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-caulfield-sisters/say-it-with-fire/9513/
Meer The Caulfield Sisters op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-caulfield-sisters
Deel dit artikel: