http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
The Bloodhounds | Let is Loose!
Snotjochies met opwindende songs.
CD, Alive/Sonic Rendezvous
Tekst: Ronald Besemer
Publicatiedatum: 06 november 2014
Waar de band wordt gebracht als een jonge boefjesachtige versie van het fameuze Los Lobos uit hetzelfde oostelijke district van Los Angeles, gaan de gedachten veeleer terug naar Johnny Thunders. The Bloodhounds doen namelijk iets met de traditie en rock-'n-roll wat punk heet. De samenzang is ronduit snotty. En de songs worden niet keurig aan de groeven van het vinyl toevertrouwd, nee: ze worden erin gespuugd. Als je er nog iemand wilt bijhalen, qua urgentie en absoluut moeten, moet het Lester Butler zijn. Die met zijn Red Devils de doodgespeelde blues een gemene trap onder zijn reet gaf. Dat is exact wat hier aan de hand is.
'Wild Little Rider', het tweede liedje, vertelt alles in een notendop. Met een paar afgeraffelde nootjes die iets lijken te willen zeggen over de texmexachtergrond van deze broekies. Of ze ooit zo kundig worden als gigant David Hidalgo (Los Lobos) is onwaarschijnlijk. The Bloodhounds hebben helemaal geen tijd voor dit soort afwegingen of pogingen tot vadermoord op dé band uit hun neighborhood. Zij gaan lekker op in hun eigen, kleine obsessie: opvallen en boven de middenmaat uitsteken in een harde wereld.
Voor een wandelingetje naar de dichtstbijzijnde drankzaak willen ze wel even akoestisch uit de hoek komen, zoals mag worden verwacht van zomaar een groepje Mexicanen uit het oosten van LA. Maar ook in dat gerammel ('Dusty Bibles & Silver Spoons') legt de spelkwaliteit het af tegen het heilige vuur. Net als in het stokoude 'Crackin' Up', bekend van The Rolling Stones in hun snotneuzentijd, Bo Diddley en god weet wie deze song ooit bedacht heeft, vermoedelijk ergens na de zoveelste keer echtelijke herrie.
Op die vibe zitten The Bloodhounds. Onbedoeld is dit een van de mooiste eerbetonen aan Johnny Thunders, die in 1977 een ultieme punkrockplaat maakte met een bijeengeraapt zooitje genaamd The Heartbreakers. Die plaat heette L.A.M.F., zo'n beetje als een motherfucker dus. Opnieuw zó te spelen, met die attitude, gaat The Bloodhounds soepel af en daarom klinkt hun eigen Let Loose! natuurlijk en urgent. Een dijk van een plaat.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-bloodhounds/let-is-loose/25455/
Meer The Bloodhounds op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-bloodhounds
Deel dit artikel: