• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Black Crowes | Freak ‘n Roll, Into the Fog… Live at the Fillmore, San Francisco

Hun eigen Grote Amerikaanse Songbook.
CD, Eagle/Eagle

Tekst: Xander van Aart

Publicatiedatum: 10 november 2006

Jawel, the Black Crowes bestaan weer! Na het wat tegenvallende Lions (2001) besloten de broers Chris en Rich Robinson na dik twintig jaar de bezwete handdoek in de ring te gooien. De toekomst van de Black Crowes bleek aanvankelijk niet bestand tegen hun constante aanvaringen die veelvuldig de pers haalden. Tot nu toe, althans.

Live spelen ervaart de band als een grote speeltuin waar alles mogelijk is en waar zij naast broederliefde ook hun liefde voor de rock-‘n-soulvariant van het Grote Amerikaanse Songbook kunnen etaleren: Willy Dixon, de Allman Brothers Band, The Flying Burrito Brothers, Otis Redding. Ook delen de Robinsons een voorliefde voor Engelse rock- en popmuziek uit de jaren zeventig: Led Zeppelin, The Free en de oude Rolling Stones. Dat komt er op de meeste van de zes studioalbums al wel uit, maar live voelde het altijd beter aan.

De terugkeer van de Robinsons, gitarist Marc Ford, drummer Steve Gorman, bassist Sven Pipien en toetsenist Ed Hawrych, wordt in de Fillmore respectvol ontvangen en de Black Crowes laten oude tijden herleven. Weinig covers dit keer maar een fraaie dwarsdoorsnede uit hun eigen uitgebreide catalogus.

Van de onstuimige rhythm-‘n-roll van doorbraaksingle 'Jealous Again' en het naar gospel neigende '(Only) Halfway to Everywhere' tot de akoestische folk van 'Cursed Diamond'. De meeslepende ballad 'Seeing Things' (Joe Cocker eat your heart out!), de Allman Brothers slide-gitaren en de gierende hammond in 'Let Me Share the Ride' en 'Mellow Down Easy'. Natuurlijk ook de megahits 'Hard to Handle' (oké, van Otis Redding) en 'Remedy', (een klassieker. Kortom: teveel hoogtepunten om op te noemen.

Het is vooral de doorleefde voordracht van Chris Robinson, het traditionele, maar evenwel gierende gitaarspel van leadgitarist Marc Ford en het smeuïge oerdegelijke geluid van de ritmesectie onder leiding van songschrijver Rich Robinson, die de Black Crowes live zo authentiek en bijzonder maken. Een groot goed, want in hun geluid sijpelt het zuiden van Amerika als bij geen andere niet americana band door. En in een overweldigend authentieke versie van 'The Night They Drove Ol’ Dixie Down' blijkt dat zij zelf onderdeel zijn geworden van datzelfde Grote Amerikaanse Songbook.

http://www.kindamuzik.net/recensie/the-black-crowes/freak-n-roll-into-the-fog-live-at-the-fillmore-san-francisco/14354/
Meer The Black Crowes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-black-crowes