Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Waarom begrijp ik dit soort muziek niet? Zoals het een hip punkrock bandje uit het straatje Blink 182/Jimmy Eat World betaamt, vliegen de gelikte power-hooks je in snelvaart om de oren, hetgeen zonder twijfel een meute tieners binnen no time uit hun dak zal krijgen. Aan de muzikale omlijsting zal het dus niet liggen, maar het naïeve tienerniveau van de tenenkrommende teksten versus de zogenaamd stoere uitstraling van de punkrockers maakt dat je deze muziek met moeite serieus kunt nemen. “Being grown-up isn't half as fun as growing up/ These are the best days of our lives” (‘In This Diary’). “Appreciate the good times, but don’t take the worst for granted” (‘Eight Of Nine’). Jongens, jongens, wat een wijsheden. “If I died tomorrow, would this song live on forever?” (‘Unopened Letter To The World’). De volkomen ongeloofwaardige, romantiserende teksten die allen teruggrijpen naar de onbezonnen tienerjaren doen vermoeden dat de heren moeite hebben met het feit dat ze een dagje ouder worden. Jammer dat ze zich niet realiseren dat punkrock zich geheel niet leent voor dit soort zeikerige heimwee. Punkrock moet ruig zijn; harde teksten, duidelijke statements. Of juist geheel het omgekeerde; onzinnig en volslagen gek. Alles of niets, maar niet in het midden. Dat het inspelen op de gevoelens van tieners flink wat fans zal opleveren mag duidelijk zijn, maar dit heeft meer met tactiek dan met kwaliteit te maken. So long, Astoria is het zoveelste punkrock album dat gemaakt is voor de tienermarkt en dat slechts kort zal beklijven. Tieners zijn nu eenmaal onverzadigbaar.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-ataris/so-long-astoria/2762/
Meer The Ataris op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-ataris
Deel dit artikel: