• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Alarm | In the Poppy Fields

Nog steeds U2- Part II, maar nu met heel soms een rauw randje.
CD, Snapper/Bertus

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 06 mei 2004

Al bij de eerste kennismaking met de stem van The Alarm-zanger Mike Peters bekruipt me het niet te onderdrukken gevoel hier te maken te hebben met een grappig bedoeld zijproject van U2's Bono. Een beetje zoals Starchildren dat was voor Billy Corgan van The Smashing Pumpkins; onder valse naam lekker klooien met dingen die niet kunnen onder de grote topzware noemer en ermee wegkomen. Helaas, niets is in dit geval minder waar.

The Alarm staat al sinds de oprichting - in 1981 - in de schaduw van de Ierse broeders en komt er ook nu nog niet uit. We hebben hier doodgewoon te maken met een stelletje semi-oude mannen die het in de jaren '80 en '90 niet gemaakt hebben en de schade alsnog proberen in te halen. En wat ooit niet was, is ook nu niet, laat dat duidelijk zijn.

The Alarm is lang niet het zo revolutionair als de jonge stand-ins die ze gebruikten voor de clip van '45 R.P.M.' ons willen doen geloven. Al was het wel een verdomd goede gimmick en waren The Poppyfields (de bandnaam van het groepje in het promofilmpje) bijna een hype waardig. De top30-hit had het bandje alvast in de pocket!

Kijk, dat je stemgeluid gevaarlijk dicht in de buurt van de Grote B. komt, daar kun je ook niets aan doen. Net zo min als aan het feit dat je niet bepaald vies bent van sociaal bewogen teksten en het grotere gebaar. Jawel, weer net zoals die ander. Jammer genoeg heeft The Alarm geen The Edge in de gelederen, noch de kwaliteit om net die volgende stap te zetten en zichzelf opnieuw uit te vinden. In the Poppyfields bevindt zich veilig in de tijd dat Messiaans gedachtengoed nog massa's in vervoering kon brengen en de muziek van toen heeft de tand des tijds helaas niet doorstaan.

Flink gedateerd dus, nergens ook meer een beetje tippend aan de magie of brille van U2, jaagt The Alarm over twee plaatkanten langs materiaal dat een leuk dilemma opwerpt. Het toeval wil namelijk dat de band wel degelijk eigen werk produceert, origineel ook, op hun eigen manier. Voor de hedendaagse oortjes (die in pak 'em beet 1986 qua muziek nog niet echt opletten), lijkt The Alarm een rip-off van U2, maar zíjn ze het niet. Het kwartet uit Wales heeft alleen de enorm grote pech gehad in precies hetzelfde tijdperk als de Ierse Godenzonen te opereren. Want, dat moet dan ook wel weer gezegd worden, voor hetzelfde geld was het The Alarm geweest dat het Gelredome drie keer uitverkocht. Het balletje kan dus raar rollen, als de Voorzienigheid je net niet gunstig gezind is. De brute onrechtvaardigheid van de muziekindustrie? Misschien wel. Even zo goed hebben we aan één prekende weldoener ook wel weer genoeg en zit de wereld gewoon niet te wachten op wat ze toch ziet als U2 - Part II.

Vooruit dan: The Alarm is behalve een tweedehands kneusje ook een strakke rockband voor het stadionwerk die dat predikaat best verdient. En waar U2 zich nog wel eens wil verliezen in quasi-modern geneuzel of eentonige brij, heeft The Alarm op zijn beste momenten in ieder geval nog een rauw, punky, edgy randje ('Federal Motor Voter', 'Trafficking'), dat doet denken aan The Clash. Dan gaat de boel lekker loos op een manier die de oren toch weer even doet spitsen. Volgende keer een plaat volspelen met alleen maar dat vuurwerk en heel misschien komt het allemaal goed: schrijf ik tenminste niet nog eens een recensie waarin die vermaledijde Ieren zo verdomd vaak voorkomen. Ergens zit namelijk nog steeds een vuur, diep van binnen. Als ze dat nou eens tot wat onvergetelijks zouden weten te maken, gingen de alarmbellen wel af. Nu is het lekker grasduinen in de bekende veldjes vol klaprozen. Helaas voor The Alarm nog steeds zonder stadions vol applausrunderen.

http://www.kindamuzik.net/recensie/the-alarm/in-the-poppy-fields/5928/
Meer The Alarm op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-alarm