Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Eindelijk weer een bericht van de Nieuw-Zeelandse undergroundheld Matt Middleton. Sinds jaren bestookt hij de bovenwereld met zijn bands Crude en The Aesthetics. Welwillende ondersteuning krijgt hij van zijn grootste fans Thurston Moore (via diens label Ecstatic Peace), Byron Coley (een lp op diens Father Yod-label) en het befaamde Flying Nun-label. Op deze en andere labeltjes mag Matt zijn als vanzelfsprekend gebrachte gekte tentoon- spreiden. Middleton laat zijn in een prettige ordeloosheid ontaardende songs bengelen tussen lo fi-esthetiek, punk-attitude, maniakaal experiment en onverstaanbaar gebrulde statements. Vieze strepen noise worden over tapeloops geplakt, gitaren zijn vervormd, zang en drums overstuurd en tussendoor storen allerlei piepjes, kraakjes en scheurtjes. Middleton neemt amper de moeite een en ander in toom te houden en slaat verfrissend maar onbehouwen aan het provoceren en verwarren. Natuurlijk loopt het af en toe flink uit de hand, maar Middleton doet de dingen die anderen niet meer durven te doen en dat maakt zijn muziek op sommige momenten een belevenis. Op andere momenten, met name in de lange nummers, keert Middletons kunstje zich tegen hem.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-aesthetics/off/2213/
Meer The Aesthetics op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-aesthetics
Deel dit artikel: