Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Thalia Zedek is één van die weinige rockvrouwen die het zich kan veroorloven om zonder al te veel moeite het ondragelijke mannenleed van iemand als Bob Dylan of Lou Reed te vertolken, zoals zij dat eveneens deed op haar voortreffelijke solodebuut Been Here And Gone uit 2001. Thalia Zedek’s cover van ‘Dance Me to the End of Love’ vormde het middenpunt van een melancholisch meesterwerkje, waarbij haar eigen prachtsongs als ‘1926’ en ‘Temporary Guest’ niet onderdeden voor Cohen’s lyriek en dramatiek. Ze is hoe dan ook geen nieuwkomer. Thalia Zedek bivakkeert sinds jaar en dag in de Amerikaanse undergroundscène. Voordat ze zo’n twee jaar geleden solo debuteerde, dook ze regelmatig om in obscure gitaarbandjes als Come en Live Skull. Ook was zij het drijvende brein achter het kortstondige cultsucces van de band Uzi, dat met Street Asylum hun enige plaat afleverde.
Als je Thalia Zedek en haar melancholische gitaarrock zo nodig moet categoriseren, past zij prima in het lange rijtje van gekwelde rockdiva’s, zoals daar o.a. zijn: Nico, Patti Smith en Courtney Love. Thalia Zedek is een ware verademing om naar te luisteren. Juist omdat zij met het schitterende debuut Been Here And Gone een milder en verfijnder geluid dan de gemiddelde gitaarband in grungebeweging van de jaren ’90 voorbracht, smaakte Thalia Zedek bijna vanzelfsprekend naar meer en liet een vervolg bij voorbaat al te veel te lang op zich wachten. Het is misschien juist daarom een kleine teleurstelling dat het vervolg dat zich nu aandient ‘slechts’ een zestal nummers omvat.
Officieel heet zoiets een EP of mini-album, maar met een lengte van een klein half uur kunnen we voorlopig even vooruit. Opnieuw koos Thalia Zedek naast een handjevol eigen werk voor covers. Ze kent duidelijk haar klassiekers, want het hoogtepunt van dit minialbum is ongetwijfeld het titelnummer, dat oorspronkelijk afkomstig is van de alom geprezen Dylan-klassieker Blood On The Tracks. Een meer dan geslaagde zet. Het door Lou Reed geschreven ‘Candy Says’ van The Velvet Underground krijgt een soortgelijke bewerking, zoals eveneens haar eigen songs ‘Everything Unkind’, ‘No Substitutions’, ‘JJ85’ en hekkensluiter ‘No Fire’ voorzien worden van een portie heerlijk relaxende gitaarpartijen. Zedek’s krakerige whiskystem en die broeierige setting snijden als een vlijmscherp keukenmes dwars door onze tere zieltjes. Een cd-tje dat dus prima haar debuut aanvult en tevens voor nieuwkomers een alleraardigste introductie is.
http://www.kindamuzik.net/recensie/thalia-zedek/you-re-a-big-girl-now/2523/
Meer Thalia Zedek op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/thalia-zedek
Deel dit artikel: