http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Tennis | Young and Old

Weg spontaniteit.
CD, Fat Possum/Epitaph

Tekst: Ronald Goeman

Publicatiedatum: 08 maart 2012

Met Cape Dory maakte het zomerse Tennis stiekem een van de leukere indiepopalbums van 2011. De combinatie van frisse gitaarpop en lieflijke zang van Alaina Moore werkte uitstekend op het debuutalbum en de liedjes waren ook nog afwisselend genoeg om een heel album te boeien. Helaas weet het getrouwde stel achter Tennis daar met Young and Old geen vervolg aan te plakken.

Het grote verschil met hun debuut is dat Young and Old een professioneel album is, terwijl Cape Dory voortkwam uit een spontane samenloop van omstandigheden. Een weerspiegeling van ultiem levensgeluk van een pasgetrouwd stel. Patrick Riley en Alaina Moore zijn ondertussen wat langer getrouwd en een echte band. En vooral dat laatste levert andere muziek op.

Het tweetal zocht een vaste drummer en werkte voor het eerst samen met een producer (Patrick Carney van The Black Keys). Liedjes ontstonden niet spontaan, maar werden geschreven. Dat levert een aantal leuke nummers op, zoals albumopener 'It All Feels the Same'. Een opbouwend liedje, waarin de zomerse gitaarklanken halverwege flink worden aangedikt door grommende toetsen. 'Origins' en 'My Better Self' zijn vervolgens ook sterk, met veel ruimte voor de haast naïef klinkende Moore. Opvallend zijn de toetsen die veel meer dan op het debuut de boventoon voeren. Verder kiest de band voor een wat doffer en lomper drumgeluid, wat in de eerste helft krachtige en aanstekelijke liedjes oplevert.

Daarna zakt het album helaas in. Echt sterke liedjes komen niet meer voorbij. Liedjes als 'Robin' en 'Dreaming' zijn leuk, maar blijven simpelweg niet hangen. Het ontbreekt vooral aan echt goede hooks en spannende melodieën. De toetsen die zo nadrukkelijk aanwezig zijn beginnen zelfs een beetje zeurderig te klinken.

De spontaniteit waarmee Tennis groot is geworden ontbreekt. De band is gegroeid en professioneler, maar dat komt de muziek niet per se ten goede. Het speelse karakter is er vanaf en waar het vorig jaar nog draaide om geluk, is er op Young and Old plek voor twijfel. Twijfel die weerklinkt in de kwaliteit van de liedjes.