Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als Tender Forevers debuutalbum - The Soft and the Hardcore (2005) - verschijnt, roept SPIN magazine haar uit tot de 'Ani di Franco voor de noughties'. Lichte inschattingsfout, want Melanie Valera's soloproject is allesbehalve een drammerige spreekbuis voor onze ontevreden bicurieuze medemens. Ze fungeert hoogstens als woordvoerster van haar kleine, verwarde zelf.
Valera is een Française die Bordeaux verruilde voor Olympia (Washington), en de scene rond Calvin Johnsons K Records. Als Tender Forever maakt ze fijne laptoppop, met soms lichtjes surreële ontboezemingsteksten. Haar beats zijn soms knullig en rommelig, vaak opgeleukt met huisvlijteffectjes. In zekere zin is Tender Forever vergelijkbaar met The Postal Service, maar dan minder plastiek, of met The Ian Fays zonder de gitaren.
Het klinkt charmant, maar een plaat lang blijft haar fluisterende mengeling van mini-R&B en lofi-pop niet echt boeien. Dat ze tegen het einde een paar keer in normaal balladterritorium terechtkomt, verandert daar niet veel aan. Een paar sterkere hooks hier en daar hadden geen kwaad gekund.
De aantrekkingskracht van Tender Forever ligt echter in Valera's leuke teksten, gezongen in breekbare harmonie met zichzelf. De met een ontwapenende - al dan niet gespeelde - naïviteit gezongen kleinoodjes verkondigen geen grootste waarheden en bezigen geen al te clever woordgegoochel, maar door de manier waarop ze het brengt, lijkt het alsof ze je persoonlijk aanspreekt en bijna giechelend haar geheimpjes met je deelt.
Soms is het misschien een beetje klef, maar het kleine meisje in ons allen vindt dit zeer leuk. Voor even. Lekker puh!
http://www.kindamuzik.net/recensie/tender-forever/wider/16477/
Meer Tender Forever op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tender-forever
Deel dit artikel: