Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tarmac is een Franse band die uit twee vaste groepsleden bestaat: Gaetan Roussel en Arnaud Samuel. Ze lopen ook samen op de hoes van Notre Époque; beide hebben de handen in de zakken en ze filosoferen zo te zien over zaken waar wij lompe Hollanders geen weet van hebben. Maar het resultaat van hun gezamenlijke hersenspinsels draait nu in mijn CD-speler.
De tijd dat je bij Franse muziek vooral dacht aan geflipte leraren Frans die met alpinopet en lelijk eendje hun hartstocht voor Frankrijk ook in de chansons van George Brassens en Leo Ferret moesten uitdragen aan ons pubers, ligt gelukkig al ver achter ons. Dat is sinds de jaren negentig toen Daft Punk, Bob Sinclair, Dimitri from Paris, Kid Loco en Manu Chao al afgelopen. Het jaren vijftig beeld van Frankrijk wat de meeste jongeren nog als spinnenwebben in hun hoofd hadden dankzij de lesboekjes Frans op de middelbare school werd in een mooie klap verbrijzeld.
Notre Époque is geen gemakkelijk te plaatsen CD. Het heeft niet het vrolijke uitgelatene van Manu Chao en ook niet het gladde van een Patrick Bruel. Maar van beide iets. Er blijft zelfs na tien keer draaien nog niet veel hangen. Toch is het daarom geen slechte CD. Het is voer voor fijnproevers. Er is een gedicht van Fernando Pessoa op muziek gezet er is iets met Arabische invloeden. Er klinken fijnzinnige violen een relaxt ritme en het glijdt voorbij als een mooi zeilschip op een stralende zomerdag. Toch denk ik niet dat dit hoge ogen zal gooien in Nederland. Daarvoor is het niet lomp genoeg, te verfijnd en bovendien moet je er veel moeite voor doen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/tarmac/notre-201-poque/3038/
Meer Tarmac op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tarmac
Deel dit artikel: