Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tanakh is altijd een collectief geweest, een verzameling interessante muzikanten rondom singer/songwriter Jesse Poe, met in het verleden bijdragen van Dirty Three’s Mick Turner, Ned Oldham (broer van) en Nirmal Bajekal van de Ravi Shankar band. Wat nooit veranderde was echter de rol die Poe zelf speelde. Als voorman, zanger en man van de ideeën droeg Tanakh toch altijd duidelijk Poe’s stempel.
Op Saunders Hollow trekt Poe zich echter terug en laat hij de meeste zanglijnen over aan Michele Poulos. Het album wordt zelfs gebracht als de vrouwelijke tegenhanger van het vorig jaar verschenen Ardent Fevers. Het duidelijke verschil tussen beide is dus de zang en voor wie Jesse Poe’s zang kent, een donkerbruine, Cave-achtige croon, zal dat even slikken zijn.
Poulos’ stem is een stuk vlakker, bijna zeurderig en herbergt nog geen derde van Poe’s melancholie. Saunders Hollow is dan ook een stuk minder beklijvend en weet nergens die bekende mysterieuze Tanakhtoon op te roepen.
Nummers als ‘Ladybird’, ‘Where Our Gardens Grow’ en het titelnummer blijven steken in een aardig, indie-kader. Meer neigend naar het veilige van Isobel Campbell dan het intrigerende van Cat Power. De momenten waarop Poe zelf van zich laat horen, en dat zijn er helaas te weinig, maken dan ook de meeste indruk.
Toch, de saxofoon tijdens het meeslepende ‘Kept’ en ‘Illusions Of Separation’ met zijn experimentele opbouw vol ruis, snerpende drones en rouwende violen vormen een meer dan fascinerende eindsprint. Voor het eerst zijn Poulos’ vocalen hier ook meer op hun plek, het lijkt zelfs alsof ze beseft dat haar stem beter gedijt onder dergelijke omstandigheden. Het is alleen zo spijtig dat het begin nergens weet te overtuigen en er zo de kans bestaat dat je dat einde niet eens wil halen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/tanakh/saunders-hollow/14946/
Meer Tanakh op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tanakh
Deel dit artikel: