Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op hun vierde plaat die naar goede gewoonte zonder titel uitgebracht wordt, timmeren de Zweden van Switchblade verder aan de weg. Die bestaat deze keer uit twee –eveneens titelloze- monolieten die duidelijk aangeven waar het hen tegenwoordig om te doen is. Monotone gitaarpartijen zorgen voor een desolate sfeer die zich langzaam manifesteert. Daarbij valt de totale controle op. Het ritme is gestaag en door de stilte tussen de aanslagen weerklinkt de leegte. Daarbij is het net de minimale invulling die voor een beklemmende sfeer zorgt. De gastbijdrage van ‘E’ van Waitan, die het eerste nummer wat met zijn stemgeluid 'opfleurt', sleurt het nummer nog verder mee in de duisternis.
De tweede compositie gaat een heel andere kant uit. Ook al is het ritme evenals de aanpak nog even gestaag, de klankkleur is veel positiever. Dit heeft veel te maken met Mathias Friberg –eveneens zanger/gitarist van Logh- die met zijn herkenbare stemgeluid frisse tinten op Switchblades donkere partituren schildert.
Het schijfje klokt net onder de drie kwartier af. Tijd genoeg dus om het potentieel van Switchblade tot je door te laten dringen, want dat is ongetwijfeld aanwezig. Dan moet de band nog wel even wat explicieter onder de vleugels van de grote voorbeelden vandaan komen. Maar ze zijn op de goede weg.
http://www.kindamuzik.net/recensie/switchblade/s-t-11760/11760/
Meer Switchblade op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/switchblade
Deel dit artikel: