Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In een periode waarin meer en meer minimal op elkaar gaat lijken komt het Britse duo Swayzak met een album dat resoluut de vloer aanveegt met al het middelmatige plug-in-gepriegel op de markt en een nieuwe standaard zet.
Al vaker bewees Swayzak een fijne neus te hebben voor trends. Zo verscheen hun album Dirty Dancing (2002) tijdens het hoogtepunt van de electroclashgekte en maakten ze al minimal techno met dubinvloeden toen jongens als Gui Boratto, DJ Koze en The Field hun eerste instrument nog moesten kopen.
Met Some Other Country is bij Swayzak na bijna tien jaar de cirkel rond. Op hun nieuwe album keren James Taylor en David ‘Brun’ Brown terug naar de peilloze dieptes die hun debuut Snowboarding in Argentina (1998) kenmerkten.
Met een belangrijk verschil: zang. Sinds het duo een paar jaar terug Richard Davis ontdekten is zijn trieste stem een constante in de producties van Swayzak. Luister naar 'No Sad Goodbyes' en constateer dat Underworld al jaren niet meer zulke vette melancholie uit zijn machines weet te persen.
Ook new kids on the block Cassy (dj in de hippe Berlijnse Panoramabar) en Les Fauves (uit Italië) mogen blijven. Hun vocale bijdrages op respectievelijk 'Quit Life', 'Smile and Receive' en het maffe 'Silent Luv' geven de donkere beats van Swayzak smoel.
Voor de technojocks die allergisch zijn voor vocalen zijn er nummers als 'Claktronic' (Detroit in Afrika), 'Pukka Bumbles' (Carl Craig hi-hats onder een superdikke baslijn) en de ultradikke single 'So Cheap' waarin halverwege een akkoord opduikt om van te watertanden.
Swayzak veroorzaakt op Some Other Country een gruwelijk schitterende kettingbotsing tussen dub, deephouse en minimal. En geeft de concurrentie het nakijken.
http://www.kindamuzik.net/recensie/swayzak/some-other-country/15868/
Meer Swayzak op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/swayzak
Deel dit artikel: