http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Superchunk | I Hate Music

Tijdloze relevantie.
CD, Merge/Konkurrent

Tekst: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 12 november 2013

Tijdens de jaren negentig van de vorige eeuw was Superchunk een van de vaste waarden die met elke plaat en elk concert opnieuw aangaven hoe spannend poppy indierock wel kon zijn. Hun reünieconcert in Barcelona in 2010 was dan ook een van de hoogtepunten van het Primavera Sound Festival. Deels omdat een wild dansende Tim Harrington - eveneens gekend als de acrobaat van dienst bij Les Savy Fav - de set opfleurde maar ook omdat 'Hyper Enough' de set afsloot. Dit openingsnummer van Here's Where the Strings Come in geldt voor velen misschien wel als dé muzikale samenvatting van de jaren negentig, Nirvana niet meegerekend.

Fastforward naar 2013. I Hate Punk is de tweede release van het hervormde Superchunk en de band rond zanger/gitarist Mac McCaughan lijkt weer helemaal in de sporen getreden van zijn oude zelf. Het nummer 'Trees of Barcelona' zou wel eens een ode kunnen zijn aan bovenstaand festival, zeker omdat McCaughan er eerder ook al met zijn soloproject Portastatic speelde.

I Hate Punk zit over de hele lijn goed. Krachtige gitaarlijnen, goede ritmes, dynamische zang, opzwepende percussie, meezingers zoals 'FOH': Superchunk brengt het allemaal en in de juiste dosis.

De vraag stelt zich uiteraard of de appreciatie van I Hate Music teruggaat op jeugdsentiment of dat er meer aan de hand is? De conclusie lijkt duidelijk: Superchunk maakt simpelweg tijdloze muziek. Of beter gezegd: het muzikale jargon dat de band in de jaren negentig ontwikkelde is nog steeds relevant. Na meerdere luisterbeurten is de dynamiek die I Hate Music voortdrijft nog steeds aanwezig en blijven de nummers vol verrassingen. En vooral: Superchunk maakt nog steeds muziek waarvan je op slag vrolijk wordt. En dat is weinig bands gegund.