Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"Play your gloom-axe, Stephen O'Malley! Sub-bass ringing the sides of the valley, Sub-bass climbing up each last ditch and coombe, Greg Anderson purvey your sonic doom!"
De sjamanen van de sub-bas zijn terug. Wilt U zich aansluiten bij de sekte van hogepriesters O'Malley en Anderson dan dient U wel over een bovengemiddelde stereo-installatie te bezitten, anders hoort U het niet. Of beter: voelt U het niet. Maar bent U in het bezit van de vereiste technische hulpmiddelen, dan staat U een onvergelijkbare ervaring te wachten.
Op de bijsluiter van White 1 staat in grote letters aangegeven: "Maximum volume yields maximum results" Dus draai die knop naar rechts. Doe de lichten uit. Sluit de gordijnen. Controleer meteen even of de ramen wel goed vast zitten in hun sponningen. Chemische ondersteuning kan, maar is niet zonder risico's, zeker voor ongeïnitieerden. Houd dus in dat geval de telefoon met de hulpdiensten onder een sneltoets binnen handbereik. En misschien ook een schone onderbroek. Sunn 0))) is immers ooit opgericht met als doel het vinden van precies die frequentie die leidt tot spontane ontlasting. U bent er nu klaar voor. Start de cd speler.
U wist niet dat geluid een kleur kon hebben, maar U zult nu toch vaststellen dan Greg Anderson en Stephen O'Malley puur zwart uit Uw speakers laten komen. Puur zwart dat in een dikke, onnoemelijke trage stroom Uw huis en Uw hoofd vult, alleen voortgedreven door de mis die ter ere van deze duistere magie wordt voorgedragen door Julian Cope onder de titel 'My Wall'. Na een minuut of 13 is de muur af, maar Anderson en O'Malley gaan ondersteund door hun grote idool Joe Preston van Earth nog eens een keer zo lang verder met het versterken van de muur met dikke klodders basfeedback.
Tijd voor wat lichter werk. 'The Gates Of Ballard' zou op elke andere plaat een stuk monolitische doem van epische proporties zijn, op White1 is het het licht verteerbare tussenstuk. Eerst zingt bij wijze van intro Runhild Gammelsæter begeleid (door wat anders?) een dikke laag feedback een Noors volksliedje, dan start een geloopte subbaslijn. Daarover heeft Preston primitieve, maar steeds op onverwachte manieren verschuivende en door alles heen penetrerende drumpatronen geprogrammeerd, waardoor zowaar een suggestie van vooruitgang wordt gewekt. Maar zoals gezegd, dit is Sunn 0)))'s variant van een vrolijk tussenstuk
De pikzwarte finale wordt dan gevormd door 'A Shaving Of The Horn That Speared You'. Een briljante titel natuurlijk. Maar we verwachten ook niets minder dan dat van de band die een ooit track heeft afgeleverd onder de titel 'FWTBT: (I Dream of Lars Ulrich Being Thrown From The Bus Window Instead of My Master Mystikall Kliff Burton)'. In 'A Shaving Of The Horn That Speared You' gaan Preston en Gammelsæter een duet aan in "wanhopig zuchten der verdoemde zielen". Daarbij duikelt als een ware Tantaluskwelling af en toe een bijna normaal klinkend gitaargeluid op, om net zo snel weer te verdwijnen. Want in de wereld van Sunn 0))) is geen plaats voor zoiets als hoop. Wij zijn allen verdoemde zielen.
Als dan de cd is afgelopen, dan kunt U de gordijen weer openen en constateren dat de wolf Fenrir de zon niet heeft opgegeten. En ook Uw onderbroek hoeft U niet te vervangen. Maar wat niet is kan nog komen, want White2 met meer opnames van dezelfde opnamesessies komt nog uit. Begint U dus alvast te sparen voor nog betere woofers.
http://www.kindamuzik.net/recensie/sunn-o/white1/2998/
Meer Sunn O))) op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sunn-o
Deel dit artikel: