Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als twee doom-mastodonten als Sunn O))) en Boris besluiten samen een album op te nemen (dus geen split, alle nummers zijn in samenwerking tot leven gewekt), dan zijn torenhoge verwachtingen geen rare bijkomstigheid. De twee bands hebben in de afgelopen drie jaar hun sporen nagelaten in zowel de metal- als de experimentele wereld en het lijkt er in geen geval op dat ze die koers zullen doorbreken.
Het zijn cultbands bij uitstek maar zelfs dat lijken ze langzaam te ontstijgen, Sunn O))) haalt zelfs de kunstpagina’s van de New York Times, omarmd door zowel intellectuelen als het oude jongens krentenbrood metalpubliek. Niet in de vorm van hitjes of schitterende solo’s maar wel door de eigenzinnige aanpak en intense liveshows. Een band die je je over vijftig jaar nog herinnert. Boris heerst ook al een tijdje in de spelonken van de metalwereld en doet dat op een typisch Japanse, dus eigenzinnige manier. Psychedelische betonriffs hand in hand met dreigende doomsferen.
Altar is het verrassende resultaat van hun samenwerking, al begint het album op een herkenbare manier met ‘Etna’. Een songtitel die de lading overigens perfect dekt en de loodzware donderriffs en het oorverdovende drumwerk van Boris drummer Atsuo zijn precies wat je verwacht van een samenwerking als deze.
De echte verrassing komt met ‘The Sinking Belle (Blue Sheep)’ waarvan zangeres Jesse Sykes (van countryfolkers The Sweet Hereafter) met haar engelachtige stem een glinsterend dronerocknummer weet te maken. De mineurakoorden die van de gitaren kruipen in combinatie met het zware, trage drumwerk creëren iets dat je nog nooit van Sunn O))) óf Boris hoorde. Nog dromeriger is ‘Fried Eagle Mind’ dat klinkt als een soort slaaptoestand versie van Slowdive, alleen de oprispingen van door feedback veroorzaakte sfeerverzwaring tegen het eind duiden op de hand van de Sunn O)))-druïdes.
Persoonlijke connecties hebben altijd een grote rol gespeeld bij Sunn O))), van Stephen O’Malley’s fascinatie voor Earth en zijn recente tournee met zijn helden tot Black 1 dat op de hulp van blackmetal einzelgangers Malefic en Wrest kon rekenen. Voor afsluiter ‘Blood Swamp’ halen ze voormalige gitaargod van Soundgarden, Kim Thayil, van stal om de psychedelische doemriffs die verborgen gaan onder de drassige laag feedback te verzorgen. Jammerlijk genoeg mondt dat niet uit in het feedbackarmageddon dat je zou verwachten en dooft het voor de rest indrukwekkende Altar net iets te geruisloos uit om écht alle verwachtingen waar te maken.
http://www.kindamuzik.net/recensie/sunn-o-boris/altar/14231/
Meer Sunn O)))/Boris op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sunn-o-boris
Deel dit artikel: