Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het wonder van Bakkeveen? Na dertig seconden luisteren naar 'Brandnew' (het eerste nummer), begrijp je het wonder nog niet. Keurige, old school rock-'n-roll. "Gonna buy me a brand new car." Ja, en?! Dan slaat het nummer om, zoals het weer op zee of een zoete droom in een helse nachtmerrie. "Gonna buy me a brand new friend." Oké, grappig. Het eindigt in een bak herrie, wanhoop en lichte hysterie. "Gonna buy me brand new life!"
Het zet de toon voor de rest van Z-list. Er is iets mis met de wereld en gekte of woede lijkt een antwoord. De hele cd is geschreven en ingespeeld door het maffe vogelmeisje Jessie L. uit Bakkeveen, Friesland. Het was John Peel die haar als eerste opmerkte, en de band bereikte via de 3voor12-luisterpaal een groter publiek.
De eenvrouwsband speelt een mengeling van garagerock, punk, psychobilly, bluesrock en ska. Veel distortion, bizarre en melige du-du-du-koortjes, harde drums, een vals peuterorgeltje en de half hysterische zangeres bepalen het geluid. Hoe Jessie echt zingt, weten we niet precies. Vaak wordt haar stem vervormd, zodat het lijkt alsof ze met een papieren zak op haar hoofd zingt. Verder is het rauw, hard, spontaan, dynamisch en gedurfd. Dit is beyond lo-fi en garage.
Het is PJ Harvey, The Thermals, The Black Keys en The White Stripes bij elkaar, maar dan vreemder, kinderlijker als CocoRosie, en bijna over the top. Depressie en escapisme vormen een prima voedingsbodem voor Jessie. Komt het omdat ze in Friesland woont? Veel close reading is niet nodig om haar noodkreten te horen. Soms heel direct in 'Travel on' ("Go and take, the first train out of here"), dan weer poëtischer in de magistrale neopunkmeezinger 'Summersetsun' ("This city is full of lonely boys, 'cause all the girls are gay”).
De ouverture van de plaat is ‘Me Animal’. Waarin de zangeres ‘raving mad’ wordt van de dierenstemmen in haar hoofd. ("Now that I am bird, and I am bird, tjilp, tjilp, tjilp, tjilp.") Jessie schotelt ons met liefde nog een handvol prachtige songs voor. Zoals het ontluisterende, zwaar gestoorde en opzwepende 'Disease', dat in een diepe, vochtige SM-kelder lijkt te zijn opgenomen, want de effecten en vervorming gaan op dit nummer tot op de grens van het onverstaanbare. ("Blood on my nose, cheese on my toes, snow on my teeth, oh, oh, oh. Oh disease.")
Nieuw is het niet, de idiote koortjes dreinen soms iets te ver door. Maar de inzet, dynamiek en de puntige songteksten zijn prachtig. Hopelijk stelt deze vreemde vogel haar zelfmoord nog even uit, want wij worden er erg vrolijk van.
http://www.kindamuzik.net/recensie/suicidal-birds/z-list/8787/
Meer Suicidal birds op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/suicidal-birds
Deel dit artikel: