Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Oudgediende Stryper zal vooral bekend zijn van de geel-zwart gestreepte hansopjes, veel haarlak én het gooien met bijbels tijdens optredens. Dat niet iedereen hier van gediend was bleek wel op Dynamo '87. Het publiek smeet de boeken met een noodgang weer terug naar de band. Toch ging het viertal tot begin jaren negentig stug door.
Vorig jaar werd plotseling een reünie in gang gezet, en 7 weeks: Live in America, 2003 is het resultaat dat op de deurmat van uw recenserende apostel belandt. Zoals de naam doet vermoeden gaat het hier om een live-registratie van de reünietournee.
De stadionrock van Stryper klinkt anno 2003 erg strak en levendig. De songs zijn schatplichtig aan de glamrock uit de eighties. Maar waar de meeste bands van toen nu nog maar een schim van zichzelf zijn, daar is Stryper toch een stuk beter bij de les. Gedreven is een betere omschrijving. Het geluid was die avond ook prima in orde. Vooral de koortjes, een belangrijk kenmerk van de band, komen goed uit de verf; het publiek zingt de 'wohoho'-refreintjes massaal mee.
Maar ja, de veertien nummers kunnen dan wel goed en strak klinken, feit is dat songs als 'To Hell with the Devil' en 'Makes Me Wanna Sing' erg gedateerd klinken. En laten we eerlijk zijn, ook erg lief, zelfs als je de christelijk boodschap wegdenkt.
De enigen die hier op zitten te wachten zijn de metalheads die stiekem toch nog een bijbel hebben meegenomen van DOA '87. Tenzij Stryper straks met een nieuw studioalbum komt dat écht relevant is, zie ik deze reünie geen bestaansrecht hebben. Zelfs het afsluitende gebed van vier minuten kan daar niks aan veranderen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/stryper/7-weeks-live-in-america-2003/6575/
Meer Stryper op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/stryper
Deel dit artikel: