Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Striborg mag Sunn O))) tot zijn trouwe schare fans rekenen. O’Malley en vrinden zijn ware connaisseurs van het blackmetal genre en schuiven dat niet onder biechtstoelen of kerkbanken. Niet voor niets doopten ze een nummer op hun laatste album, Black One, ‘Sin Nanna’, het alias waaronder Striborgs enige lid verscholen gaat.
De Tasmaniër (ik spaar je de grap) heeft in ieder geval goed opgelet tijdens de Burzum lessen op de HvZM (Hogeschool voor Zwart Metaal). Vooral de collectie vroege demo’s (Isle de Mort) die bij dit nieuwe album ingebegrepen is, lijkt opgenomen onder een grafzerk op een viersporenrecorder van drie knaken.
Striborg houdt duidelijk niet zo van een kraakheldere Opeth produktie, hij is meer een man van gruizig zoemende gitaren, in zwart slijm kronkelende rochels, lome doemdrums en ijzige keyboardpassages. Embittered Darkness kreunt onder het gewicht van de constante zwerm zoemende gitaarriffs. Sporadische akoestische intro’s daargelaten bestaat Embittered Darkness uit één gigantische riff die het hele album bedekt onder een dikke laag koude mist.
Isle de Mort klinkt een stuk rauwer en levendiger. De rommelige geluidskwaliteit is van een belabberd niveau maar goed, dat is lang niet altijd negatief in deze kringen. ‘Descending from a Black Sky’ sjeest voorbij met meer beats per minuut dan een gemiddelde hardcore track, de furieuze rochel van Sin Nanna klonk nog nooit zo destructief als hier.
Laat Striborg maar lekker rotzooien met goedkope opnameapparatuur in kerkers en op kerkhoven, misschien heeft hij nog meer oude demo’s rondslingeren onder zijn grafzerk. Uitbrengen die hap.
http://www.kindamuzik.net/recensie/striborg/embittered-darkness-isle-de-mort/13275/
Meer Striborg op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/striborg
Deel dit artikel: