Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Band nummer 12.456 uit het rekje Amerikaanse post-hardcore. Althans dat was mijn gedachte toen ik Free At Last in mijn cd-speler schoof. Typisch zo’n band waar je weliswaar vanaf weet, die je misschien zelfs al een keer hebt gezien maar waarvan je je eigenlijk niks herinnert. Althans dat was mijn gedachte toen ik Free At Last in mijn cd-speler schoof. Weer zo’n band die oneigenlijk als zijnde hardcore omschreven wordt, die pseudo-poëtisch neuzelt over gebroken harten en die zich onbegrepen voelt door de wereld. Althans…enfin, u begrijpt het. Stretch Arm Strong verrast.
Eerlijk is eerlijk, voor fans van pakkende, typisch Amerikaanse, moderne hardcore is Free At Last een regelrechte knaller. Daar waar Rise Against zijn scherpe randjes steeds meer verliest zet Stretch Arm Strong de stekels nog gevaarlijk genoeg omhoog. Minder hardcore dan op vorig werk, maar wat geeft het als je liedjes blijft schrijven als ‘The Sound of Names Dropping’? Een ongebruikelijk mooi nummer. Als je er zo twaalf schrijft, zou je in één klap historie schrijven. IJzersterke melodieën, strakke riffs, fantastisch zangwerk en voldoende hardcore-invloeden voor de dagelijkse hoeveelheid agressie. En dan vergeef ik hun het bekende ‘op het laatst waren de goeie ideeën op’-trauma, dat bij een hoop bands al na liedje nummer drie begint.
http://www.kindamuzik.net/recensie/stretch-arm-strong/free-at-last/10810/
Meer Stretch Arm Strong op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/stretch-arm-strong
Deel dit artikel: