Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een beetje sneu is het wel. In elk liedje zingen over dronken zijn en hoe hard het leven is als fabrieksarbeider die klein gehouden wordt door de witte kragen op de bovenste verdieping van corporate America. Voeg er wat Keltische elementjes aan toe en huppatee: je hebt straatpunk op z’n Bostons.
Street Dogs is natuurlijk op de eerste plaats de band van oud-Dropkick Murphy’s-zanger Mike McColgan. Met het vorige album Back to the World wisten de Street Dogs volledig te overtuigen. Pakkende nummers die weliswaar nergens origineel zijn, maar gedreven en gepassioneerd op plaat staan. Met hun nieuwe Fading American Dream gaat Street Dogs echter geen millimeter vooruit. Pakkend zijn de nummers nog steeds, maar hoewel het constante geblaat over dronken zijn en hoe hard het leven is bij Boston-straatpunk hoort, na dertien nummers werkt dit flink auf die Nerven. Hoe oprecht een dergelijk leven voor de band ook is laat ik in het midden. Het ruikt en luistert in elk geval teveel naar een geromantiseerd ideaal.
Bovendien gaat de band een paar keer flink de mist in. ‘Decency Police’ bijvoorbeeld, is een werkelijk armoedige poging om Pistols punk in een nieuw jasje te proppen. NOOIT meer doen! Fading American Dream is een te geforceerde poging om door te stomen naar de mainstream, een poging die eigenlijk faliekant mislukt. De potentie van Back to the World wordt zo met een jammerlijke zwiep van tafel geveegd. "This one’s for the blinded middle class" zingt McColgan in ‘Not Without a Purpose’. Het zal wel niet, maar ik stel me voor dat hij met die uitspraak dit album bedoelt. Eeuwig zonde.
http://www.kindamuzik.net/recensie/street-dogs/fading-american-dream/14454/
Meer Street Dogs op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/street-dogs
Deel dit artikel: