http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Steve Earle | Terraplane

Zeven echtscheidingen en de blues.
CD, New West/Warner

Tekst: Ronald Besemer

Publicatiedatum: 01 maart 2015

Steve Earle heeft een bluesplaat gemaakt. Naar eigen zeggen omdat blues universeel is en iedereen raakt. Bovendien: "Hell, everybody's sick of all my fucking happy songs anyway". Nu valt dit laatste wel mee. Hooguit kun je zeggen dat Earle's platen niet meer zo urgent aanvoelen als ten tijde van I Feel Alright (1996) en El Corazon (1997). Eerder maakte Earle al een muzikaal uitstapje met bluegrassplaat The Mountain (1999), wat erg beviel.

Meer dan ooit heeft Earle zelf de blues te pakken nu zijn zevende huwelijk gestrand is. Liefdesperikelen zijn altijd het centrale thema van bluesmuziek geweest, al wordt ze wel eens misverstaan voor sociaal commentaar. Genoeg inspiratie heeft de hardcore troubadour en die steekt hij in een plaat waarin hij alle aspecten van intermenselijke relaties aan de blues verbindt. Om te concluderen: "I'm better off alone".

Terraplane - verwijzend naar een befaamde Amerikaanse auto uit de jaren dertig van de vorige eeuw en naar een song van Robert Johnson die deze auto als seksuele metafoor gebruikte - klinkt als een ouderwetse Earle, al geeft die blues wel een monotoon tintje aan sommige tracks. Tegelijkertijd bevat de plaat weer enkele heerlijke, zompige nummers waarin het goed hangen is. Zoals het dreigende 'The Tennessee Kid', een nieuw hoogtepunt in Earle's vuistdikke catalogus.

In 2011 publiceerde Earle de roman I'll Never Get Out of This World Alive, die zo spijkerhard en indrukwekkend was dat het vermoeden rees dat Earle's muzikantenbestaan zijn langste tijd had gehad. Dat blijkt onjuist. Met Terraplane levert Earle weer stevig plaatwerk af met genoeg sterke songs, prima muzikanten en - blues of niet - ook enkele scheuten country. Vintage Earle dus.