Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Steel Train debuteert met een plaat die er-rug lang duurt en bewust zeer divers van opzet is. Mijn lief en ik hebben er nog net geen hooglopende ruzie over, maar zij zweert bij de nummers die ik vreselijk vind en omgekeerd. En toch lopen we beiden weg met Twilight Tales from the Prairies of the Sun.
Het begin van de plaat is van mij. ‘Better Love’ is een ontroerend en soepel wiegend liedje met twangy gitaren. Alleen de superbe Westcoast-vocalen, die mij bijna doen afhaken, toveren een voorzichtige glimlach op het gezicht van mijn huidige wederhelft. Daarna gaat Steel Train in ‘Road Song’ aan de kuntrie en terwijl ik mijn oren tegen de speaker leg, maakt mijn lief zich uit de voeten. ‘Dig’ vind ik zelfs nog mooier. De steelgitaar en de - tegen beter weten in - hoopvolle tekst brengen me nog aan het huilen. Wat me onmiddellijk op een sneer komt te staan.
En dan gaat Steel Train zwaar aan de latin, het lijkt verdorie wel of Carlos Santana van de partij is. “Kijk dit is nou lekker,” hoor ik over mijn schouder. Steel Train dringt mij in de hoek van de huiselijke ring. ‘Two O’Clock’ is even later weer helemaal voor mij, want op het randje van vals gezongen. Inmiddels heeft de bevreemding zich van ons meester gemaakt. En zo gaat het maar door, ruim een uur lang.
Het onverenigbare verenigen, dat is wat Steel Train probeert op zijn debuutplaat. Zoals in het leven zelf soms voorkomt. Ik moet zeggen dat de New Yorkers daar wonderwel in slagen. We staan hier allebei aan die schijf te trekken: loslaten, deze is voor mij!
http://www.kindamuzik.net/recensie/steel-train/twilight-tales-from-the-prairies-of-the-sun/9651/
Meer Steel Train op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/steel-train
Deel dit artikel: