Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Goede popmuziek voelt als thuiskomen. Of als een warme deken, die behaagt zodra je er onder gaat liggen. Goede popmuziek spreekt meteen aan, en dat ligt er zo dik bovenop dat je het direct begrijpt. Net als bij kitsch. Static - een project van Hanno Leichtmann en vrienden - maakt goede popmuziek. Langgerekte melodieën in naam van de melancholie met tikjes en snippertjes klik als ritmische ondersteuning, zodanig in elkaar gepriegeld dat het voldoet aan de wetten van de pop. Dat betekent dat vanwege een dreigende saaiheid de fragiele bijna-beat niet langer dan vier maten in zijn eentje mag tikken. Pop is immers vermaak. Daarna komt er een melodie bij die je op een goede dag prima kunt meefluiten. Twee maten verderop worden zij vergezeld door een aanstekelijk geluid dat het gemoed kietelt en masseert. Zelfs de drum‘n’bass op ‘Shift, Smash, Surge, Swell’ blijft braaf.
Dan is er nog Christof Kuzmann die op Duitse (lees: droge) wijze sommige van deze liedjes vocaal ondersteunt met teksten zoet als snoep. Zo zoet dat je toch begint te twijfelen aan de intenties van dit project. Waarom houdt Leichtmann zich bezig met zulke lichte pop? Hij beweegt zich immers in een respectabel kringetje van Berlijnse artiesten die spannende elektronische muziek maken. Zo werkte hij mee aan de nieuwste van Jelinek en Pole en vergezelt hij elk van hen tijdens de tour als drummer. Met andere projecten als ‘White Hole’ en ‘Vulva String Quartet’ maakt hij respectievelijk hiphop en bij-de-tijdse dansmuziek. Hij weet dus genoeg van de mogelijkheden die hij heeft. Die hedendaagse ingrediënten heeft hij ook allemaal gebruikt voor dit album. Klik en klak in een popjasje; dat noemen ze in Berlijn en Keulen electropop.
Net als Royksopp en Ulrich Schnauss flirt Static met de pop. Ze spelen een welbewust spelletje met de clichés van het genre, waardoor er een slinkse ironie in hun muziek zit. Een wel erg voorspelbare opbouw, een gitaar die precies op het juiste moment afbuigt of de dramatische pianoaanslagen van ‘The Moon Had A Crack’. Maar het blijft bij zulke onschuldige kwinkslagen; het is zeker geen parodie. Daarvoor hebben ze teveel respect voor de popmuziek. Net als de vorige albums van Static is Re: Talking About Memories een ode aan de pop met de houdbaarheid van uitgekiende electronica.
Hanno Leichtmann treedt vrijdag 16 december met de band van Jan Jelinek op in ‘t Paard van Troje (Den Haag, NL). Zaterdag 17 december treedt Static op in Theater de Kikker (Utrecht, NL).
http://www.kindamuzik.net/recensie/static/re-talking-about-memories/11549/
Meer Static op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/static
Deel dit artikel: