http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Static | Flavour has no name
Ingenieus geconstrueerde electropop uit Berlijn.
CD, City Centre Offices/Morr
Tekst: Gerard de Jong
Publicatiedatum: 25 september 2003
Pop is een ondefinieerbare entiteit binnen de muziek geworden. In de jaren '60 was het op de keper beschouwd gemakkelijk om muziek als popmuziek te (h)erkennen. Pop bestaat uiteraard nog steeds, maar in oneindig veel meer gedaanten dan vroeger. Uit onverwachte hoek kun je tegenwoordig zomaar getroffen worden door een uitmuntende pop- of liedjesplaat die niet alleen een mooie aanvulling op het genre is, maar het genre ook naar een hoger plan tilt, zoals Flavour Has No Name van Static (Berlijner Hanno Leichtmann).
Static perfectioneert op dit nieuwe album wat hij eerder al op zijn debuut Eject Your Mind deed: buitengewoon sfeervolle, warme elektronische popmuziek maken. De rolverdeling is duidelijk: Static verzorgt de muziek, zijn gastvocalisten maken het af. Ook dit keer komt er weer een lange stoet gasten voorbij. Hoewel zeer verschillend qua zang, ze dragen allemaal bij aan dezelfde gemoedelijke, intieme late night-sfeer van de muziek.
Justine Electra (bekend van onder meer Tarwater) opent de plaat met het emotionele 'Inside Your Heaven', waarna er afwisselend instrumentale en gezongen nummers volgen. Alle songs dragen bij aan de mysterieuze sfeer van de plaat.
Static's melodieën blijven snel hangen, maar zijn composities zitten vol subtiele lagen van geluid. Zowel de beats als de vaak dromerige strings en andersoortige mooie geluidjes zijn enorm divers en komen naar voren als je het niet verwacht. Dit werkt bijzonder goed in 'Disquiet', waarop de Weense avant-gardist Christof Kurzmann je zacht neuzelend door een nachtelijk Berlijn leidt.
Ook Ronald Lippok (Tarwater en To Rococo Rot) weet precies hoe hij met zijn droge, lage stem het aandoenlijke 'Ghost Boy' en het funky 'Get Me Something Cold' moet benaderen. Het deinende, pastorale 'Turn On, Switch Off' doet aan Múm denken, en wordt fluweelzacht ingefluisterd door Valerie Trebeljahr van Lali Puna.
Hanno Leichtmann lijkt zich er terdege van bewust dat met zijn werkwijze de muziek alleen 'werkt' als hij de juiste stem bij het juiste nummer kan vinden. Het resultaat staat of valt daarbij. Het lukte het vergelijkbare, qua geluid minder uitgediepte Faultline vorig jaar grotendeels op Your Love Means Everything, maar kan niet tippen aan Static.
Leichtmann zelf verdient uiteindelijk alle lof. Met zijn ingenieus geconstrueerde electropop én de goede keuze voor gastvocalisten is Flavour Has No Name een heerlijk dromerige plaat geworden, die laat zien dat er altijd wel weer een nieuwe vorm van popmuziek te creëren is.
http://www.kindamuzik.net/recensie/static/flavour-has-no-name/4070/
Meer Static op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/static
Deel dit artikel: