http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Starfighter | Orion

Gebrek aan structuur speelt Gents kwartet parten.
CD, Kinky Star/Bang!

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 19 mei 2005

Een karrenvracht lovenswaardige intenties van de groep zelf en een handvol goede recensies bij hun debuut Make a Sex Noise volstonden tot dusver niet om het Gentse Starfighter naar de eredivisie van de Belgische rock te loodsen. Dus maar een nieuwe drummer (Jen Bernon van Das Pop) en een nieuwe gitarist onder de arm genomen en de hand- en spandiensten geleend van Garth Parton (eerder werkzaam voor The Go! Team en The Killers). Orion is het resultaat, het album klinkt verre van slecht, maar of het de band de definitieve doorbraak zal opleveren valt nog te betwijfelen.

Het probleem op Orion – en van Starfighter in het algemeen – is het gebrek aan een duidelijke visie, of althans het vertalen ervan in een herkenbare songstructuur. De elf nummers hollen enigszins stuurloos van hot naar her en op het moment dat de laatste noten uitgestorven zijn, krijg je de indruk dat je de voorbije veertig minuten vier verschillende bands aan het werk gehoord hebt. Naar verluidt een bewuste keuze van de groep, en respect daarvoor, maar enige coherentie zou hen zéker geen kwaad doen.

Het steviger gitaarwerk dat frontman Tim Brown in het verleden stevig aan de borst drukte, is ook op Orion overvloedig aanwezig. In de instrumentale opener ‘Theme’ bijvoorbeeld, met gitaren die loeien als een losgeslagen sirene. ‘Pretend and Lie’ is dan weer très poppy en radiovriendelijk, al zuigt de song je onverwijld (met dank aan Guy Verhofstadt) richting het bevriende Das Pop. De luchtige melodie van ‘Tired’ – repetitieve riff incluis – zou je gerust tot in je slaap kunnen blijven achtervolgen, ware het niet dat Brown zich in zijn natte dromen iets te obsessief tegen Robert Pollard aanschurkt. Orion telt verder nog wel een handvol songs die achteloos meedeinen op de golven van een goed humeur, maar éénmaal die achter de horizon verdwenen zijn, valt er nauwelijks nog een akkoord te memoriseren.

Aangezien onze strenge, doch rechtvaardige eindredacteur hier van geen wijken wil weten, nemen we het bevel om af te ronden kordaat ter harte. Zolang Starfighter – ondanks een beknopt aantal goede ideeën – weigert kleur te bekennen, valt er te vrezen dat ze de meerderheid nooit aan hun zijde zullen scharen.