Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Sportique grijpt niet alleen duidelijk terug naar de Engelse jaren '70-punk van The Clash, Buzzcocks en Sex Pistols maar wil er ook nog wat indie-orgeltjes doorheen gooien. En dat juist dat korte toucheren van de orgeltoetsjes je aan Heavenly doet denken is geen wonder, want de band heeft ex-leden Amelia Fletcher en Rob Pursey in de gelederen. Maar opzwepend als Heavenly is Sportique ook weer niet en melodieuze zang is helemaal ver te zoeken, want zanger Gregory Webster is punk! Paranoïde zang dus, het liefst wat vals. Sportique vergeet uiteindelijk twee dingen te doen waar een retroband zich aan moet houden. De eerste mogelijkheid is om een origineel element toe te voegen, een eigen draai te geven aan de genres waaruit je put. De tweede mogelijkheid is om verpletterende, meteen aanslaande, onvermijdelijke klassiekers te schrijven. Goed jatten zoals Mando Diao eerder dit jaar bewees te kunnen, of The Libertines die waarschijnlijk dezelfde Jam-platen in huis hebben als Sportique. Maar omdat Sportique aan deze twee essentiële voorwaarden voorbij gaat, lukt het niet om de kop boven het maaiveld uit te steken. Pas de laatste twee van de acht korte liedjes (met name 'Requiem For the Avant-Garde') weten écht te beklijven. Communiqué No. 9 is daarom nog wel een leuke toevoeging maar allesbehalve essentieel.
http://www.kindamuzik.net/recensie/sportique/communiqu-233-no-9/3664/
Meer Sportique op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sportique
Deel dit artikel: