Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Live is Spiritual Beggars een goed geoliede machine. Maar ook voorspelbaar en degelijk, al jamt de band er regelmatig ongecontroleerd op los. We hebben de Zweden onder leiding van oprichter en gitarist Michael Amott (in een grijs verleden lid van Carcass) wel eens beter gezien dan de laatste keer, toen zij volledig van het podium werden gevaagd door voorprogramma Clutch. Op album nummer zes gaat het vijftal gelukkig wel als een bezetene tekeer.
Strikt genomen heeft de band nog nooit een slecht album gemaakt, al blijft Mantra III uit 1998 de klassieker in het genre. Het in 2002 verschenen On Fire viel weliswaar wat tegen, maar Demons is van een ongekende schoonheid. Amott mag weer flink los gaan op de dwingende ritmes van drummer Ludwig Wit en de sterk aan John Lord refererende Hammond-partijen van Per Wiberg. Sommige bands evolueren per plaat, Spiritual Beggars doet dat nadrukkelijk niet. Nog steeds mogen namen opgevoerd worden als Deep Purple, Mountain, Dio en Frank Marino. Het zij hun vergeven, want zij zijn nu eenmaal een van de vaandeldragers van de hedendaagse seventies-groove. Of stonerrock, zo u wilt. 'Trouw aan de roots' blijken naast seventies en groove de sleutelwoorden.
Demons hakt, beukt, swingt en doet de nekspieren flink bewegen. Het is een echte dansplaat vol swingende riffs, geoliede gitaarsolo’s (Frank Marino!) en Hammond-partijen met peper in de reet. Na de luchtgitaar mag Spiritual Beggars graag het luchtorgel aan u presenteren. Demons is gewoonweg een van de belangrijkste stonerrockplaten van dit moment. Verplichte kost voor iedereen die ook maar een greintje affiniteit heeft met In Rock van Deep Purple.
http://www.kindamuzik.net/recensie/spiritual-beggars/demons/10035/
Meer Spiritual Beggars op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/spiritual-beggars
Deel dit artikel: