Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De naam Roman Flügel staat voor de zekerheid toch maar op de hoes want inmiddels is de veteraan een bekende naam geworden dankzij zijn twee Vet Geluid evangeliën ‘Rocker’ en ‘Geht’s Noch?’ Wie echter brommende bassen verwacht komt bedrogen uit. Heel even op het titelnummer lijkt de bas te willen trillen maar zelfs dan lijkt een soort ouderwets Chicago house het te temmen. Niet toevallig wordt La Forza Del Destino uitgebracht op het label Playhouse dat een meer subtiele en luchtigere aanpak van de Duitse house voorstaat. Bovendien zijn de meeste nummers al in de periode 1996-2002 op Soylent Green 12-inches uitgebracht.
Soylent Green bezit wel zoiets als een signatuur geluid, het is samengevat beheerste techno. Er is geen exces en extase. ‘Cold Showers’ is minimal uit de klassieke Robert Hoodschool, pure herhaling met toevoeging van kleine details om de track iets van beweging te geven. Het subtiele ‘Low Pt.1’ lijkt geïnspireerd door de dubtechno van Porter Ricks in hoe het met sonarbliepjes, zeeruis en ver weg gemixte drums speelt. Zo steekt Flügel per track zijn licht op bij verschillende modellen van house en techno. Soms donker, soms opgewekt maar nooit verliest zijn schuine blik Detroit uit het oog.
Het geheel doet denken aan een oude ambachtsman die geduldig klassieke werken emuleert, altijd op zoek naar de perfecte vorm, niet naar revoluties. Het ligt kortom allemaal zeer prettig in het gehoor, het is extreem helder en mooi ruimtelijk geproduceerd. Het is ook muziek die je zo naast je neer legt en direct na beluistering vergeten bent. House voor doorgewinterde kenners, trainspotters en puristen. Monnikenwerk. Hier vind je geen zwetende lichamen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/soylent-green/la-forza-del-destino/12919/
Meer Soylent Green op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/soylent-green
Deel dit artikel: