http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Soulfly | Dark Ages

Soulfly thrasht er op los.
CD, Roadrunner

Tekst: Eric Looge

Publicatiedatum: 11 oktober 2005

Onze favoriete knuffelgrunt Max Cavalera is terug met een nieuw Soulfly-album. De sympathieke metalrot heeft nog steeds geen kapsones, werkt hard en bouwt gestaag door aan zijn toch al indrukwekkende oeuvre. Max heeft het nooit gemakkelijk gehad, dus is er altijd inspiratie. Op Dark Ages brult hij zijn verdriet over de dood van kleinzoon Moses en Dimebag Darrell van zich af. Bovendien zijn de platen nooit slecht, doet hij nooit rare dingen en blijft hij altijd dicht bij zijn, eh, Roots.

Want het revolutionaire tribalmetalgeluid van dat Sepultura-album is nog altijd de blauwdruk van heel het Soulfly-repertoire. De ene keer neigt een plaat wat meer richting tribal, dan weer richting (nu)metal, maar altijd wordt er uit het Roots-vaatje getapt. Dit keer is het niet anders, al trapt Max zijn distortion-pedaal weer eens flink in. Want beuken doet-ie, deze nieuwe Soulfly. Zoals het gitzwarte retro-achtige artwork al een beetje doet vermoeden bestaat zeker de helft van Dark Ages uit brute thrashmetal. ‘Arise Again’, ‘I And I’, ‘Molotov’ en ‘Frontlines’ grijpen terug op het vroegere werk van Sepultura. Eindelijk weer eens een fijn potje ongecompliceerd rammen.

Daar staat tegenover dat de Grote Vriendelijke Metalreus het weer niet kon laten om een aantal overbodige Servische gastmuzikanten mee te laten zingen en in Turkije een doodsaaie outtro van het nummer ‘Bleak’ vol te trommelen. En dan is er nog de verplichte, meer dan tien minuten durende tribal-jamsessie ‘Soulfy V’. Het is jammer dat Soulfly nog altijd in meerdere of mindere mate binnen de Roots-grenzen blijft. Waarom niet eens een keer dat Zuid-Amerikaanse gejengel laten voor wat het is en gewoon tien snoeiharde beuknummers opnemen? Waarom tekstueel niet eens verder proberen te komen dan simpele rijmpjes van het kaliber “I don't give a fuck / You don't give a fuck / They don't give a fuck / Get back in the front”? Gewoon, om eens te verrassen en weer eens écht wat anders te doen? Kom op Max, je kunt het best!

Maar goed. Voorlopig doen we het met Dark Ages en daar zingen we het wel weer even mee uit. Want de ruwe energie, de subtiel toegevoegde elektronica en toetsenpartijen en de knallende thrashnummers zorgen ervoor dat dit album een van de betere Soulfly-albums is. Zo niet de beste. En dat is al een prestatie op zich.