http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Solbakken | Klonapet

Een zeven is ook een mooi cijfer.
CD, Hooverflag/Konkurrent

Tekst: Olaf Molenaar

Publicatiedatum: 08 mei 2003

Klonapet is de vierde CD van het Amsterdamse trio waar ik als recensent nog nooit van gehoord had. Dus ik kan geen stijgende lijn of een evolutie ontdekken want ik begon blanco aan Klonapet.

Na de eerste keer luisteren dacht ik "wat moet ik hier in godsnaam van bakken": een zanger die Engels zingt met een zwaar Nederlands accent, een leuk duetje ‘Relaxing Yourself To Death met Suzanne Linssen (Seedling) die ook nog een mopje viool meespeelt en negen andere nummers.

Na vier luisterbeurten begon het handen en voeten te krijgen. Nummer zeven ‘Mickey’ deed me sterk denken aan Mogwai door diezelfde desolate gitaarsound.

Geen lachebekjes trouwens deze jongens van Solbakken. Het leven is een serieuze aangelegenheid en dit is de soundtrack voor het leven dat ze leiden. Met het busje op pad naar elk boerengat in Nederland. Daar optreden voor halfvolle zalen om vervolgens met het busje in het holst van de nacht weer terug te rijden naar Amsterdam.

Dat is afzien en afzien doet pijn. En die pijn hoor je terug in de muziek. Ze weten zelf ook in hun achterhoofd wel dat ze nooit grootschallig doorbreken want daarvoor is het te vlak en te vrijblijvend (en mischien willen ze dat zelf ook niet eens). Maar zolang ze cd’s blijven maken als Klonapet heeft Solbakken bestaansrecht.

Een tien met een griffel zoals Bert Temme in de serie 'Miskende Meesterwerken' op Subjectivisten.org uitdeelde krijgen ze van mij niet. Maar een zeven is ook een mooi cijfer.