• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Slowdive | Catch the Breeze

Belangrijke stap op weg naar herwaardering van een speciale band.
2 CD, Sanctuary/BMG

Tekst: Omar Muñoz-Cremers

Publicatiedatum: 19 december 2004

Een onvermijdelijke compilatie. Na een echt tribute-album op Morr Music en een grote schare electronicaproducers die de band beschouwt als een invloed, terwijl hun albums lastig, tot niet verkrijgbaar zijn, is de tijd rijp om Slowdive te eren en deze verzameling is geen slecht startsein. De feiten: Slowdive was de meest getalenteerde groep van de golf gitaarbands die begin jaren negentig voortborduurde op de fluwelen revoluties van My Bloody Valentine en Cocteau Twins. Na drie albums hield de band in 1995 op te bestaan, klaar om vergeten te worden in de contrarevolutie van Britpop en andersoortige werkpaardenrock (Manic Street Preachers noemde Slowdive heel stoer “erger dan Hitler”.)

Catch the Breeze spiegelt in zijn trackkeuze vrij rigide hoe de geschiedenis over Slowdive’s carrière oordeelt. Drie tracks van de eerste twee E.P.’s, de complete Holding Our Breath E.P, twee tracks van het tegenvallende debuutalbum Just for a Day, Souvlaki op een nummer na compleet en van Pygmalion vijf tracks. Je kan je afvragen of deze weging terecht is. Want nu je in vogelvlucht door het oeuvre van Slowdive luistert lijkt de band mij het meest succesvol aan haar uiteinden. De ontluikende shoegaze van de eerste tracks blijft ongelooflijke muziek: waar het glijdende gitaargeluid van grote voorbeeld My Bloody Valentine altijd iets intiems heeft, alsof het in je lichaam, in je bloedbaan zelf geproduceerd wordt, laat Slowdive zijn gitaren waarlijk waaieren, grote gebaren maken. Dit is weinig urbane muziek, hier wordt je direct getransporteerd naar heuvels, mistlandschappen, bossen en daar voorbij de hemel, de lach van bleke meisjes.

Persoonlijk blijf ik vinden dat de band het best is op de Holding Our Breath E.P. (1991). Dit zijn liedjes die haast middeleeuws klinken, verstilde odes aan geïdealiseerde liefdes, de details van geliefden, het licht van extase. Zo mooi is de coverversie van Syd Barretts ‘Golden Hair’ dat hij er twee keer opstaat (een keer gezongen door Rachel, de andere door Neal tijdens een Peel Session, om onbegrijpelijke redenen zijn de andere twee tracks van de sessie achterwege gelaten). Liedjes beginnen nu eenzaam om halverwege te verdrinken in machtige gitaargolven die haast overdadig zijn in hun intensiteit, daar waar extase overvloeit in het religieuze. Want het is, of het nu over seculiere liefde gaat of niet, een muziek die heilig klinkt, een confrontatie aangaat met iets groters/hogers dan jezelf. Ik stel me futuristische kathedralen voor waar deze muziek gespeeld wordt en een akoestiek vindt om volledig tot zijn recht te komen.

De consensus over Slowdive is dat Souvlaki hun meesterwerk is. Ja, er staan prachtig ingetogen liedjes op en toch zijn er een aantal problemen met een gedeelte van het Souvlaki-materiaal. De gitaarwaaiers worden meer na de achtergrond geduwd en eerlijk gezegd zijn de liedjes die hierdoor tevoorschijn komen niet allemaal bijster sterk. Tekstueel worden de zaken ook verstaanbaar en in het geval van bijvoorbeeld ‘Dagger’ is het resultaat magere poëzie. Ondertussen is wel de figuur van Brian Eno verschenen die eerst incidenteel meehelpt met Souvlaki en vervolgens Pygmalion in zijn geheel produceert. Inmiddels is de band gereduceerd tot het duo Neal en Rachel, samen met Eno maken ze een plaat die ze binnen twee weken na release hun platencontract met Creation kost en effectief Slowdive beëindigt.

Pygmalion is een vergeten plaat en het is niet moeilijk in te zien waarom. Het is muziek die zich moeilijk laat categoriseren, voorbij rock, voorbij shoegazer ook, maar ook geen ambient. Het zijn zachte, kalme liedjes, zonder climax en die zoals vaker gebeurt overeenkomsten kennen met andere losse, niet in hokjes te stoppen punten zonder navolging in rock: een pastorale rust en ruimte die soms doet denken aan het latere werk van Talk Talk, rare oceanische vocale uithalen als A.R. Kane, de kosmische folkambitie van Tim Buckley. Pygmalion haalt misschien niet het niveau van die bakens maar presenteert wel een model voor gitaarmuziek dat eigenlijk onontgonnen is gebleven en vraagt om verder te worden uitgewerkt.

Ze waren verdwenen voordat je het wist. De introverte dromers. En waarom ook niet? Slowdive zal daardoor altijd pure schoonheid zonder verval uitstralen en bovendien gebonden zijn aan een hele mooie, haast utopische periode waar schoonheid, pretentie en avonturen in geluid belangrijker waren dan carrières, persoonlijkheid en de grote bek van mannetjes. Een tijd die hoe verder hij van ons af komt te staan steeds onschuldiger wordt.

http://www.kindamuzik.net/recensie/slowdive/catch-the-breeze/8214/
Meer Slowdive op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/slowdive